დავასაფლავეთ თანაკლასელი,
გული სავსეა სევდა - ტკივილით...
და მენანება ჩემი კლასელი,
რომ აღარ ესმის მიწის ყივილი.

აღარ დასცალდა სიცოცხლით ტკბობა,
არ უგემნია ნაჟური ვაზის,
მაგრამ ეტრფოდა ახალგაზრდობას,
ანბანს ლოცავდა თვით ფარნავაზის.

მოვიხსენიებ მე მას ლოცვებში,
ვიდრე შეწყდება ამ გულის ფეთქვა...
სანთელს დავუნთებ სვეტიცხოველშიც,
აი, ეს არის, - რაც მსურდა მეთქვა.