იდგა სიყვარული და ამბობდა:
თქვენ ცდებოდით,
მე არ მოვითმენ და არ დავინდობ!
არ მოგიტევებთ თვალის არიდებას,
ზურგში ჩაგასობთ ხანჯალს
და თქვენგან ავიღებ ხარკს!
შვილებსაც მოგიწამლავთ ჩემი შხამით.
მე, მაცდური და დიდებული,
არ ავიტან მხდალებს,
თავზეხელაღებულების გავხდები.
მე შეგახსენებთ ყველა შეცოდებას,
დაგაყვედრით და დაგისაკუთრებთ,
შევჭამ თქვენს პურს და დავლევ თქვენს რძეს!
ჩემი გულისთვის აღიმართება მახვილი.
მე ვარ მარილი მიწისა!

და დიახ!
მე არასდროს ვყოფილვარ მარადიული,
როგორც ახალგაზრდობა,
როგორც ბავშვობა,
როგორც დაბადება.