* * *

დიდო ლეკის ნაბადავით ვთელავ
ფიქრებს - მაბადია არცრა,
გოჯი-გოჯზე მოხეული ცა და
გრამით-გრამში აწონილი წამი.



დარიალზე

წუხელ ვათენებდი დარიალზე,
ცაზე შემეჩეხე, ეშმაკუნა -
ვარსკვლავივით სწრაფად ჩაიარე,
მოგდევ ნაკვალევზე
ბარისაკენ.


* * *

შამამხვდი, მამავ ცარგვალზე,
სად იყრებიან სიზმრები,
ერთაი კი მისაყვედურ,
მერე სთქვივ - არც რა, ვიქნებით,
ამის გაღმ მუდამ ერთადა,
ერთად ჩავსთიბთთავ სათიბებს...

მამამ შენისლულ თვალები
შემომაყოლა ნაბიჯზე.