სიბრაზისაგან თვალის ფერი არ ემჩნეოდა.
ის თამაშიდან გამოაგდეს უხეშობისთვის.
დაჯდა მარტოკა,
მოედნისკენ ზურგმიქცეული.

მე - შევცქეროდი,
იმზურგსუკან
როგორ დარბოდნენ ,
როგორ დაობდნენ
უნაპერწკლოდ
დარჩენილები.
უსტვენდა მსაჯი
მოხალისე კალათბურთელებს.
დიდი,
მხტუნავი ფორთოხალი
მზეში ბრუნავდა.
მზეში ბრუნავდა ფორთოხალი
ფარსაცდენილი,
მოედანგარეთ
გორდებოდა  ახალმწვანეში,
ზოგჯერ კალათშიც ვარდებოდა...
და არ ხდებოდა საბოლოოდ აღარაფერი.

დაუცხრა მზერა ალესილი,
კისრის ძარღვები დაბერილი
ნელა ჩაუდგა
და
ცხელი ქშენაც მიუწყნარდა
ნესტოებიდან
და აღარც ლურჯი მაისური უტოკავდა
ოფლიან მკერდზე,
მაგრამ
უეცრად,
სულისაბერვით
აიყარა შუბლიდან თმები ,
როდესაც
გოგომ
კაფანდარამ ,
მკერდმოკოკრილმა,
მოუხედავად ჩამოუარა
და სიშორიდან
ერთმანეთი იგრძნეს ტანებმა .

ბიჭმა ენაზე დაისველა მომლაშო ცერი
და გადაყვლეფილ მუხლისთავზე
ბეჭდად დაისვა,
მერე ნებივრად გაიზმორა
და ერთიანად ჩასუნთქული მთელი სამყარო
ამოამთქნარა  უდარდელად .

წამოუბერა .

მე ავიტატე შვილიშვილი
შინ გავეშურე ,
იქ კი ,
ზურგსუკან
გრძელდებოდა ისევ თამაში.

მზეში ბრუნავდა
ფორთოხალი.
ბრუნავდა მზეში .