ანა ახმატოვა - მოლაღურების მუდამ სევდიანი ხმა ისმის

მოლაღურების მუდამ სევდიანი ხმა ისმის,
დაუდგა მდიდრულ ზაფხულს  უკვე დაცხრომის ხანი
და გავიგონებ ნამგლის მოქნევის გველურ სისინს,
როს ჭრიან გადახვეულ თაველებს მწიფე ყანის;

ტანადი მომკელების მოკლე კალთების ქარით
აფრიალება ანცად, ვით საზეიმო ალმის
და მხიარული ჟღერა ეჟვნის წკრიალა ზარის,
მტვრიან წამწამთა მიღმა დიდხანს მიპყრობა თვალის.

არ ველოდები ტრფობის პირფერობას, ან ალერსს,
მე წინათგრძნობით  ვიცი, მოვა უცილო ბნელი,
თუმც სანახავად  მოდი იმ სამოთხეში მალე,
სადაც ვიყავით ერთად კურთხეულნი და წრფელნი.

30.06.2024 წ.


Анна Ахматова -
Я слышу иволги всегда печальный голос

Я слышу иволги всегда печальный голос
И лета пышного приветствую ущерб,
А к колосу прижатый тесно колос
С змеиным свистом срезывает серп.

И стройных жниц короткие подолы,
Как флаги в праздник, по ветру летят.
Теперь бы звон бубенчиков веселых,
Сквозь пыльные ресницы долгий взгляд.

Не ласки жду я, не любовной лести
В предчувствии неотвратимой тьмы,
Но приходи взглянуть на рай, где вместе
Блаженны и невинны были мы.

27 июля 1917
Слепнево