ვერ დაგიჩემებ სიყვარულო
რადგან შენს გამო იმდენჯერ ვიჯიჯგნე, იმდენჯერ დავიწვი, იმდენი ცრემლი ვღვარე
კმარა, არ ყოფილხარ საჩემო
და გამეშვი.
ვერ დაგიჩემებ სიბრძნევ
ასეთი ეკლიანი რომ არ იყო შესაგროვებლად,
ასეთი მძიმე რომ არ იყო სატარებლად,
ასეთი მოუხელთებელი  - ხელსაყრელად
კიდევ ხო.
ვერ დაგიჩემებ ღიმილო
ყოველ ჩემს ღიმილზე
იმდენჯერ დავისაჯე, იმდენჯერ მოვკვდი
იმდენჯერ დავიტანჯები, იმდენჯერ მოვკვდები
რომ დავიღალე.
ვერც შენ დაგიჩემებ, ბედნიერებავ
შენი ულუფებისთვის ქაფქირი მარგუნეს
ამითაც კმაყოფილს, ეს ულუფები დამიყადაღეს
და დავრჩი ასე, გამოგონილი ბედნიერებით
რომლისთვისაც მხოლოდ ჩემს თავს ვემადლიერები
აწი.
ვერ დაგიჩემებ ქალობავ
იმდენჯერ მომაგლიჯეს ხორცი
იმდენჯერ ამომგლიჯეს ჯიგარი
იმდენჯერ წამართვეს სიკეკლუცე და სილაღე
ჩონჩხიღა დავრჩი და ამ ჩონჩხს
ვერც ძუძუს მიახორცებ
ვერც თეძოს და ჟუჟუნა თვალებს
მხოლოდ შეგიძლია შემოსო, შებურო და დაახურო,
თუმცა მაინც ჩონჩხად დარჩება,
ჩონჩხად, სქესის გარკვევა მხოლოდ გენეტიკური ანალიზით რომ მოხერხდება,
ასე რომ საჩემო არ ხარ და შევეშვათ ერთმანეთს.
ვერ დაგიჩემებ სიცოცხლევ
ვერ დაგიჩემებ, რადგან არსებობიდან სიცოცხლემდე
დიდი მანძილია
რკინის ქალამნებით სასიარულო
ჩემს ფეხებს, ჩემს ფეხებს ვერცერთი მოერგება
ჩემი სხეული ვერცერთს ათრევს
ისევ თავს ვათრევ უსასრულობისკენ
და მხოლოდ ჭინჭებით, ნაგავსაყრელის ზიზილ-პიპილოებით
მოვრთავ აქა-იქ და ესეც კმარა
შენ ჩემთვის არ გამოუგონიხარ გამჩენს.
მხოლოდ დედობის დაჩემებას ვეპოტინებოდი
ამისთვის ვიბრძოდი რაც თავი მახსოვს
და ესეც არ შემერგო
ესეც არ დამცალდა და გამყვეს
თუ ასე გსურდა
ბარემ ორივ სამყაროს დედა იყავიო
და ახლა, როცა დედის ლოცვას ვამბობ
ორად ვიყოფი
გულიც ორგული გავხადე
სინდისიც ორმაგად მქენჯნის
როცა სიცოცხლე მიყვარს
როცა ქალობაც მიყვარს
როცა სიხარულიც მიყვარს
როცა ღიმილიც მიყვარს
როცა სიბრძნე და ბედნიერებაც მიყვარს
და რაღაც უცნაური არითმეტიკით
არაამქვეყნიური ძალით
ათასმაგად მტკივა ჩემი ორგულობა.