ანა ახმატოვა - იყო უნდობი, მშფოთვარე, ნაზი...

იყო უნდობი, მშფოთვარე, ნაზი,
ვუყვარდი, როგორც მნათობი ღმერთის;
რომ არ ემღერა წარსულზე, ბრაზით
მოახრჩო ჩემი ფრინველი თეთრი.

ერთხელ მიმწუხრში დამმოძღვრა სიტყვით:
„გიყვარდე, წერე, იცხოვრე ლაღად!“
მომხიარულე დავმარხე ჩიტი,
თხმელასთან ახლოს მრგვალი ჭის გაღმა.

შევპირდი, აღარ ვიგლოვდი დამხრჩვალს,
ქვად მექცა გული, წაერთვა გრძნობა,
თუმცა მგონია, სადაც კი წავალ,
ყველგან გავიგებ მის ხმატკბილ ძნობას.

18 ივლისი, 2024 წ.


Анна Ахматова – Был он ревнивым, тревожным и нежным…

Был он ревнивым, тревожным и нежным,
Как Божие солнце, меня любил,
А чтобы она не запела о прежнем,
Он белую птицу мою убил.

Промолвил, войдя на закате в светлицу:
«Люби меня, смейся, пиши стихи!»
И я закопала веселую птицу
За круглым колодцем у старой ольхи.

Ему обещала, что плакать не буду,
Но каменным сделалось сердце моё,
И кажется мне, что всегда и повсюду
Услышу я сладостный голос её.

1914 г.