ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

-

ლალისთან ერთად ვარ კაფე «სტუდენტურში». ყავა შევუკვეთეთ და ნამცხვრიანი თეფშებით ხელში ვირჩევთ მაგიდას.
- შეიძლება? - ვკითხულობ  მე.
მაგიდასთან ორმოცდახუთიოდე წლის კაცი ზის - შავი პიჯაკი, სახელოს ბოლოები გადაკეცილი... თანხმობის მერე ვსხდებით - კურტკას ვიხდი და ვგრძნობ, კაცი მიყურებს. ყურადღებას არ ვაქცევ, ნამცხვრებს შევექცევით, მერე ლალი რაღაცას მანიშნებს - მნამდე მეც დავინახე, კაცმა მაგიდის ფურცელზე წერა რომ დაიწყო. ვცდილობ, შორიდან წავიკითხო, მაგრამ ვერ ვარჩევ. თან ისე უჭირავს, ფურცლის კიდეს მაღლა სწევს, რომ არ დავინახოთ. მეღიმება. «ლექსებს წერს?»- ვფიქრობ და ისევ ვცდილობ წაკითხვას, მაგრამ მხოლოდ რამდენიმე სიტყვას ვარჩევ. კაცი ქაღალდის მეორე გვერდზე გადადის. ერთ მომენტში პირდაპირ იყურება და თვალები სასიამოვნოდ უპრიალებს. მერე ისევ აგრძელებს წერას თავჩაღუნული და სერიოზული, ოდნავ ხელები უკანკალებს. ფეხი ფეხზე გადადებული ზის. დახვეწილი, სიმპათიური სახის ნაკვთები; თმები - შეკრეჭილი და ბიჭური, ოდნავ ჭაღარა.
ბოლოს მეუბნება, რომ მე შთავაგონე და ლექსს მიწვდის. მე ვკითხულობ, ლალისაც ვაკითხებ:
«ნეტავ რომელი ყვავილი ხარ, და...
რომელი ველის, რომელი მინდვრის, -
ეჰ, ვინ გაიგებს, ნეტავი ვინა,
ეს მხოლოდ მაღალმა ღმერთმა თუ იცის...
...
ისევ მეღიმება, ლალის ვუყურებ, თვალს მიკრავს.
...
ვინ ვის ჰყვარობს და ვინ ვის ეტრფის...
მან, მხოლოდ მან, მან ყველა იცის!» -
კითხვას ვამთავრებ.
სახელს მეკითხება და ბოლოში აწერს: მაკას თემური მ...-სგან.
- ასე სწრაფად მოგდით მუზები? - მიკვირს.
- ასე დაახლოებით რვაასი ლექსი მექნება დაწერილი.
მადლობას ვუხდი. გამოვდივართ.
ლალის უნდა წავყვე სადღაც. ვიღაც ბიჭი დაუნახავს რომელიღაც ფანჯარაში და მიმტკიცებს - მიყვარსო! ვეძებთ, მაგრამ ფანჯარას ვეღარ ვპოულობთ.

-
- ეს მაიკოა, გუგასთან რომ... - მეუბნება ლია. მოქანდაკეების ტიხართან დგას - ჩამოშლილი წითელი თმები, მოგრძო სახე, უცნაური ღიმილი... ტანზე შემოტმასნილი ტყავის ბოლოკაბა... გაუჩერებლად ლაპარაკობს, ისტერიულად იქნევს ხელებს, როგორც თოკებზე ჩამობმული თეატრალური თოჯინა.
- მოგწონს? - მეკითხება.
- არა. უკნიდან დააკვირდი, თუ გინდა, ცხენის უკანალი დაინახო, წინიდან კი აღნიშნული სუბიექტის ღიმილი...
ლიას სიცილისგან სუნთქვა ეკვრის.
- უკნიდან... მართალი ხარ! წამოდი, გაგაცნობ...
მაგრამ მაიკო უკვე მიდის ვიღაც მიშკასთან ერთად, რომელიც ადრე არ მინახავს.
გუგას კომპოზიციას ჩავუარე გვერდით, უნებურად თვალი შევავლე და გავშტერდი - სარკიდან გუგა მიყურებდა - გუგა, რომელიც იქ არ იყო და მაინც ჩანდა სარკეში!
ნამდვილად სრულ ჭკუაზე არა ვარ!

-
მოლანდებები მეწყება.
მელანდება სიბრტყეები, ჩარჩოები, სარკეები - შეტრიალებული, შემოტრიალებული... გულის ფორმის, თავდაყირა, ამოტრიალებული.
ყველაფერს (რაც მაქვს) ფანჯრის რაფაზე ვაწყობ. ფარდა დრაპირების როლს თამაშობს.
კომბინაციებს ვცვლი...
ვხედავ გუგას, რომელიც სარკის წინ ზის. სარკის წინ ზის და მარტოა, როგორც ნარცისი!
სარკეში ვხედავ მის სახეს, რომლის იერიც მომენტალურად იცვლება, ღებულობს ხან ამ, ხან იმ მიმიკას.
სარკეები მიხსნის მირაჟულ სამყაროებს:
აი, ოთახი, სადაც ქანდაკება დგას - ქანდაკება ძალიან თეთრია. ის მარტოა მთელ სამყაროში და იმისთვთის არსებობს, რომ შეიყვარო. მე ვიცი, რომ მისი შეყვარება შეიძლება, შეიძლება მხოლოდ მარადიული და აბსოლუტური გრძნობით.
მასთან ვტოვებ ჩემს ანარეკლს და სხვა მირაჟში გადავდივარ - საოცნებო სახე კრთება სადაფისფერ ღრუბელთა შორის - სულ ერთი წამით გაიელვებს, საუცხოო მანტია მოსავს - ეს იდეალების სამყაროა - ხელებს ვიწვდი მისკენ, მზის სხივები მეხმარება, ცდილობს ჰაერში ამტყოცნოს - მისკენ მივფრინავ, მაგრამ, რაც უფრო ვუახლოვდები, წარმოსახვა მით უფრო შორი ხდება.
სარკის ზედაპირი კამკამებს, მერე მონოტონურად იწყებს რწევას, ტალღები გადადის, ერთმანეთში ირევა...
ვხედავ ისევ გუგას თავისი სარკის წინ - ის შიშველია თავის ოთახში და სურათებიდან, გამოღებული ფანჯრებიდანაც იყურებიან ანგელოზები და ეშმაკები.


-

ზურა და ლალი ერთ გოგოს ხატავენ. ზურა ახლა ამ გოგოს ეპრპნჭება, ამბობს - მე სიყვარულისთვის ვარ გაჩენილიო. თაბაშირის «თავი და ფეხი» მიდევს წინ და ვუყურებ. ლიაც შორიახლოს ზის.
ამ დროს კარები იღება და ცხვირწინ გუგა ჩაგვიქროლებს - ისე სწრაფად, თვალის მოკვრასაც ვერ ვასწრებ.
- ვინ არის? - ვეკითხები ლიას.
- არ იცნობ?!
- არა.
- გუგაა.
მერე მეკითხება:
- მაშინ რა ქენი, ვიღაცას რომ უნდა შეხვედროდი?
მე ვეუბნები:
- მაიკო განა ართლა არ მომეწონა, მომეწონა!
- მაიკო ჰქვია?
- არა, ლაშა.
- მერე?
- მერე არაფერი...
- ამას ჯობია?
- არა, ეს უკეთესია. ეს მიყვარს!
- თუ გინდა, ვეტყვი, რომ გიყვარს.
- არა, მე თვითონ ვეტყვი, ნახევარი უკვე ნათქვამი მაქვს.
ცოტა ხნის  მერე ლია მიდის. გუგა ოთახებში დარბის, არ ხატავს. ჩემთანაც მოდის, უაზროდ იყურება. როცა შევხედე, თვალი ამარიდა. მერე ისევ დარბის - ისე, კარგად გამოიყურება. მოქანდაკეებთან მიდის და თიხას ზელს, მერე რაღაცას ყვება - ხელების მოძრაობაზე ვატყობ, ორივე ხელს კედლისკენ იშვერს. ხუთ საათზე ნატურა მოდის. მე ნატურას არ ვხატავ, მსუქანია და იმიტომ. კარგა ხანს ვზივარ ჩემს «ნატურმორტთან», დრო ძალიან ნელა გადის. ბოლოს ვდგები. ვფიქრობ, რომ ქვემოთ ჩასვლა ჯობია. გამოსვლის დროს ვხედავ, ჩემს უკან გოგენი მოდის. ნელა ჩავდივარ კიბეებზე. უკნიდან ვიღაც მეწევა - მე გოგენი მგონია, თურმე გუგაა. ვერაფრით ვხვდები, საიდან გაჩნდა გუგა და სად გაქრა გოგენი, რომელიც აშკარად დავინახე. ალბათ, გუგამ გოგენს გამოასწრო და სწრაფად მორბის. მე რომ გამისწორდა, თავზე გადამისვა ხელი და რაღაც მითხრა - თან მირბოდა. ქვემოთ რომ ჩავედით, მან სიგარეტის მოწევა დაიწყო. საიდან გაჩნდნენ გივი და ზურა, ახლაც არ ვიცი, ბ-ს ლექცია ახსენეს და მერე სად გაქრნენ, არც ის ვიცი და მარტო მე და გუგა ვიდექით.
კედელთან ვჯდები.
- შენ გიყვარს, არა, ასე ჯდომა? - მხარხე ხელით მეხება გუგა, დღეს სულ ხელებით ლაპარაკობს.
ხმას არ ვიღებ.
- თუ გინდა, დაგხატავ, - მებნება.
- ოღონდ დღეს არა, - უმატებს.
მერე გუგა მაღლა იყურება. მთელი ცა ფრინველებით იფარება - მეც მაღლა ვიყურები.
- სახლში მიდიხარ? - ვეკითხები.
- არა, დღეს ფანქარში მინდა დავამთავრო.
- დაგელოდები, - ვეუბნები მე.
- რა-ა?!
- დაგელოდები, - თან მეცინება, თან ისე ვეუბნები.

გუგა მიდის. მე ეზოში მაგიდაზე ვჯდები და პირისპირ ვუყურებ პატარა სადარბაზოდან გამოსასვლელ კარებს. ჩემს გარშემო ოთხი კედელია, მაღლა კი «Г»-სებურად ამოჭრილი ცა. ცა სულ ლურჯია და თითქოს ამ კუთხოვან ჩარჩოში ჩაუჭედიათ. ბინდდება. ცოტა მცივა. თავიდან ძალიან მსიამოვნებს, ასე რომ ვზივარ - ვუყურებ კოშკურას,  სადაც მეგულება «ის» - ვიცი, რომ აუცილებლად ჩამოვა. თან მაინტერესებს, მალე ჩამოვა თუ არა. ცაზე ერთი ვარსკვლავი გამოჩნდა, თუმცა, ჯერ არ ბნელოდა და ცა ჯერ კიდევ ცისფერი იყო. რაღაცნაირად ვგრძნობ გარშემო ოთხივე კედელს, რაღაც კოლეჯს მაგონებს, თითქოს წიგნში წაკითხულს - ვკითხულობ წიგნს, რომელსაც ვაცნობიერებ. მერე მეჩვენება, რომ რეგლამენტი იწურება, ასე აღარ შემიძლია ჯდომა - გამოსასვლელი კარების ზემოთ, პატარა სახურავზე ვძვრები და ვდგევარ. ფანჯარაში ვიყურები, საიდანაც შიგნითა განათებული მთავარი კიბეები ჩანს, ხოლო მის პერპენდიკულარულად - ჩაბნელებული სტუდიაში ასასვლელი კიბეები. ფანჯარაში ვიყურები, თან ვფიქრობ - ახლა შიგნიდან ვინმემ რომ დამინახოს, გიჟი ვეგონები... “გიჟი თამინე!” (პერსონაჟი ზ.სამადაშვილის რომანიდან «წრე»). კიბეებზე უკვე დაიწყეს ჩამოსვლა სტუდენტებმა - ვცდილობ, არავინ შემამჩნიოს... გუგა კი იგვიანებს.  ბოლოს  გამოდის -  აქეთ-იქით  იყურება,  მე მეძებს... კარებისკენ შემოტრიალდება... ბოლოს მაღლა ამოიხედავს. მე ზემოდან ვუყურებ.
- ჩამოდი! - ალბათ ფიქრობს, «ესღა მაკლდაო», თავგაბეზრებულივით მეუბნება. მე უკვე აღარ ვნანობ, ზემოთ რომ ამოვედი, თავიდან მეეჭვებოდა, სისულელეებს ხომ არ ვაკეთებ-მეთქი, ახლა კი უკვე მომწონს, ასე რომ მოვიქეცი. გუგა თითქოს არც მელოდება და მიდის. მე ჩამოვდივარ. ის მელოდება. ერთად მივდივართ. მიყუდებულ რკინებზე ჩამოსვლისას ხელი ვიტკინე, გუგა კი არც მიყურებს, ისე მიდის და მწყინს. ეზოდან რომ გავდივართ, «ბირჟაზე», ვიღაც ბიჭი შემომდგარა ფილებზე და «რეჩებს» ამბობს,  გარშემო სტუდენტები შემოხვეულან. მეც ვჩერდები. მანამდეც ერთგან გავჩერდი... უფრო სწორედ, «რვიანებზე» დავდიოდი და მაშინ გუგა ჩერდებოდა და მიყურებდა... აქაც გავჩერდი. გუგას სულ არ ვუყურებ და ვითომ ძალიან მაინტერესებს ამისი «რეჩი» - გუგა მავიწყდება, მერე მახსენდება და თვალებით ვეძებ. ის რამდენიმე ნაბიჯზე დგას გზისქვეშა გადასასვლელთან და მიცდის. მე მისკენ მივდივარ. კიბეებზე ჩავდივართ. ჯერ მარჯვნივ დააპირა ასვლა, მერე მარცხნივ. ზემოთ რომ ამოვედით, მე ისევ გავჩერდი. ისიც გაჩერდა და «წამოდიო» - მითხრა - «სახლში ავივლიო, ცოტა ხნით» და ისევ წავედით... სადარბაზოსთან ისევ გავჩერდი.
- არ ამოხვალ? - მეკითხება. მე მხრებს ვიჩეჩავ.
- სახლში არავინ არ არის.
მე ვდგევარ და ვუყურებ.
- ამოდი, მუსიკებს მოვუსმინოთ - მეუბნება და ავდივართ.

მუსიკას რთავს. მე ნახატებს ვათვალიერებ. ის ოთახებში დარბის. ჩავლისას ოდნავ ხელს მხვევს და მეუბნება:
- არ გეშინია, ბიჭთან მარტო რომ ხარ?
მე ჩუმად ვარ და ისევ ნახატებს ვათვალიერებ.
- ჩაი დავლიოთ? - უკვე მერამდენედ მეკითხება.
- ღვინო ხომ არ დავლიოთ? - ბოთლი შემოაქვს.
მერე ჩაიში შაქარს ვიყრით.
– კოვზი მათხოვე, – ვეუბნები.
ჩაის ვსვამთ.
ბოლოს თავს ვერ იკავებს:
– მე რომ მაღელვებ შენ, როგორც ქალბატონი?
მე რაც შემოვედი, სულ ერთი პოზა მიჭირავს. ახლაც იგივე, ცოტა დებილური გამომეტყველებით ვიყურები და არაფერს ვამბობ.
შენ გიკოცნია ბიჭისთვის ტუჩებში? – სერიოზულად მეკითხება.
მე გამომეტყველებას არ ვიცვლი, უაზროდ ვიყურები.
– არ გინდა, რომ მითხრა?
მე ცოტა უხერხულობას ვგრძნობ –
– ისე პირდაპირ მეკითხები!.. – ვეტყოდი, მაგრამ რაღაც უაზრო გამოდის ასეთი კითხვა–პასუხი.
– აბა შემოვლით როგორ გკითხო...
– შენ როგორ ფიქრობ? – დროს (ისევ) ვწელავ.
– აბა, მე რა ვიცი!
– კი, რამდენჯერმე.
ველოდები, როდის მოვა და მაკოცებს და ვერ ბედავს. ასეთ დროს ცივ წყალს ხომ არ დალევს, მაინც ხომ უნდა მოვიდეს. დუმილი იმუხტება. მე ვიძაბები – ეს ხომ მისი პირველი მოსვლაა. ვიმახსოვრებ გზას, რომელიც მან ჩემამდე უნდა გამოიაროს. ბოლოს რისკავს. ჩემთან მოდის (მე სავარძელში ვზივარ). ჯერ თვალებში მიყურებს, მერე მკოცნის. მკერდზე ხელს მკიდებს. მერე მე ხელით ვიშორებ ფრთხილად. ის ისევ თვალებში მიყურებს და ისევ მკოცნის. ჯემპრში ხელს მიყოფს. მე ისევ ვიშორებ. ის ხელზე მკოცნის.
ჩემი სავარძლის სახელურზე ჯდები, - გინდა, ანეგდოტი მოგიყვე? - ანეგდოტს მიყვება თეთრ და შავ ცხვარზე. მე მაგიდის ქვეშ რაღაც რვეულს ვპოულობ და ვათვალიერებ:
«ხომ არ წავიდეთ ბატონო გუგა ხვალ კინოში?.. ახალი ფრანგული ფილმი გადის»...
- გინდა წაგიკითხო? - მთავაზობს.
- არა, ისე გადავავლებ თვალს.
შუა ფურცელზე ლექსის მსგავსი რაღაც წერია ლურჯი ფლომასტერით. სინათლეზე და სიბნელეზე წერს... ვარსკვლავებიან ცაზე... უკვირს, რომ სულ პატარა სინათლესაც უზარმაზარი სიბნელე ვერ დაჯაბნის.
ღვინის ბოთლს ხსნის, ჭიქებში ასხამს.
- ვიცეკვოთ?
მან ჯერ ოთახში გაირბინა, მერე შუქი ჩააქრო. მხოლოდ დერეფნის მრგვალი, ფიგურული ჭაღის სინათლე ხატავდა კედლებზე წითელ ორნამენტებს.
მე ჭიქას ვცლი და ისევ ვისხამ... მისკენ მივდივარ. კისერზე ხელებს ვხვევ, სიბნელეში თვალები უელავს. ვცეკვავთ. ხელებს ვუშვებ, დისტანციაზე გადავდივართ. მერე ისევ ვეხვევი. შტერული აზრი მომდის თავში - «ჩვენ ადამიანები ვართ» - ვეუბნები ისე, თითქოს ცხოვრებაში პირველად გავბედე ამის თქმა თუ პირველად არ შემეშინდა,  თავს გამოვტყდომოდი.
- მგონია, ერთი ცხოვრება უკვე გავიარე... - ვაგრძელებ.
- ის არ იცი, კაცმა სიზმარში რომ ნახა, პეპელა იყო - დაფრინავდა მინდორში ერთი ყვავილიდან მეორეზე, სვამდა ტკბილ ნექტარს, ნახა მზე და საოცარი ფერები... ჟღურტულებდნენ ჩიტები და ქროდა ნიავი. მერე გამოეღვიძა და აღმოჩნდა, რომ ყველაფერი სიზმარი იყო!..
ჩაიდანი უსტვენს, სამზარეულოში გარბის, მერე ბრუნდება - იცინის, მეთამაშება - «შე პატარა, შენ!» ორჯერ მკითხა, ქალიშვილი ხარო? რა მნიშვნელობა აქვს-მეთქი!
- მე მეგონა, ხატვის მეტი არაფერი არ გაინტერესებდა - ვეუბნები.
ჩაიდანი ისევ უსტვენს... სამზარეულოში გარბის, მე ისევ იმ მხრიდან ველოდები, ის კი მეორე, დერეფნის მხრიდან შემოდის. სულ ასე ქრება და ჩნდება - ხან იქით, ხან აქეთ - რაღაც მოჯადოებული წრე არის, მაჰიპნოზებს!
უკვე ვეღარ გამირკვევია - როდის ვსვამთ, როდის ვცეკვავთ... «მე მგელი ვარ», - მეუბნება, - «მთელი ცხოვრება მარტო უნდა ვიყო!»...
ხელში მიყვანს, ლოგინზე მაწვენს. «ქალიშვილი ხარ?»- ისევ მეკითხება. «კი».
ცოტა ხანში ისევ სადღაც ქრება, მერე ჩნდება.
- დავწვეთ და მუსიკებს მოვუსმინოთ, - მთავაზობს.
ვეხვევი და რეებს ვეჩურჩულები, მე თვითონ არ ვიცი, ბოდვით მდგომარეობაში გადავდივარ - გონებას ვკარგავ.
მუსიკის ხმა მაფხიხლებს. გუგა პიანინოსთან ზის და უკრავს. მასთან მივდივარ, მის გვერდით ვდგევარ და რაღაც უცნაურად შევიგრძნობ მუსიკას - თითქოს ჩემს ტვინში უკრავენ, თავში ვიბრაციებს ვგრძნობ.
«ჩემი პირველი სიმფონია!» - ამბობს. უკვე კარგად დაღამებულა.

-

მეორე დილით სახლში სწორედ ეს მუსიკა ჩამესმის გაღვიძებისას. მუსიკა ისეთი ხმამაღალი და აშკარაა, თითქოს ისევ თავში მქონდეს პიანინო! მუსიკა თავიდან ბოლომდე მეორდება.
ტანსაცმელს ვიცმევ. რა მოხდა, ვერ გამიგია - თითქოს შევისრულე ის, რაც ამდენი ხანია მინდოდა, მაგრამ დაკმაყოფილებას ვერ ვგრძნობ. თითქოს იდეამ გააცნობიერა თავი და არა მე. ყველაფერი ჩემს მიღმა ხდებოდა, მე არც კი შემხებია! მე მხოლოდ რაღაც როლი ვითამაშე...
ფანჯრის რაფაზე ისევ აწყვია ჩარჩოები და სიბრტყეები.
ვდგები და სარკეში ვიყურები:
«შეიძლება ჩაიხედო სარკეში და დაინახო საკუთარი თავი»...
«შეიძლება ჩაიხედო სარკეში და დაინახო სხვა ვინმე»...
«შეიძლება ჩაიხედო სარკეში და დაინახო სიცარიელე!»...
იქნებ არ მიყვარს გუგა, იქნებ საკუთარი თავი მიყვარს!
გუგამ მითხრა - «სიყვარული თავის მოგიჟიანებაა, გაზვიადებაა.. ან მარტო ვნება. ზოგჯერ ისეც ხდება, ანგელოზს უყვარდება ეშმაკი (ჩემი თეორიააო, თან დაუმატა)».
ერთი გოგო კი მეუბნებოდა - «სამი სახის სიყვარული არსებობს: სხეულებრივი; გონებრივი (როცა ადამიანის ნიჭს სცემ პატივს) და როცა ბუნებით გიყვარს ადამიანი (ხასიათებით მოგწონს)».
გუგა უკვე აღარ მეჩვენება მიუწვდომელი. ხელშეუხები იდეალის სახე ნამსხვრევებად მიმოფანტულა.
«იდეალებს არ აშიშვლებენ!» - დიდი ასოებით წერია კედელზე. პარასკევას გადავხედე, ჩუმად ეღიმება.

-

მთელი კვირა სახლიდან არ გავსულვარ.
უნივერსიტეტის წინ თემური და პავლე მხვდებიან.
- ლაშამ გიკითხა, - მეუბნება თემური, - ასე თქვა, რაღაც წიგნს დავპირდი, წიგნი უნდა მიმეცაო... არ მახსოვს, რა წიგნი. თავს ვუქნევ - აზრზე არა ვარ, რა წიგნზე ლაპარაკობს.
- ლექციებზე თუ დადიხარ? - მეკითხება.
- ცოტას.
- მე ლექტორებს არც კი ვიცნობ! - იცინის.

                      -
- ლექციებზე დადიხარ? - გუგაც იგივეს მეკითხება. თავისი ნატურმორტის კონფიგურაციები შეუცვლია, სარკე ახლა ცენტრში დაუდგამს.
პალიტრა სახლში დამრჩენია... გივი მათხოვებს.
გუგა მოდის ჩემი ნახატის სანახავად.
- ჯერ ახლა დავიწყე! - ვნერვიულობ.
გუგა იღიმება. დაძაბული სახე აქვს, ცდილობს თვალებში არ შემხედოს.
მერე მიდის. ვხატავ. დრო გადის. საღებავების ალაგებას ვიწყებ. გუგა თითქოს მავიწყდება კიდეც და არც ვიცი, წავიდა თუ არა.
კიბეებზე ჩამოვდივარ, ბნელა. მერე გუგას ვხედავ და მიკვირს - სიბნელეში მოაჯირს დაყრდნობია და სიგარეტს ეწევა. მგონი ჯერ მისი შეხედვა ვიგრძენი. ვერ მოვიფიქრე, უნდა გავჩერებულოყავი თუ არა... გუგა რაღაცას მეუნება, ხელს მხვევს - მთელი ტანით მეხება და კანი მეწვის.
- ზოოპარკში როდის გავისეირნოთ? - მეკითხება.
- რა-ა?
მეორედაც მიმეორებს. თვალებს ჭუტავს და იღიმება.
მე ვიცინი.
ის ისევ რაღაცეებს ლაპარაკობს.
- მე სახლში მივდივარ! - ვამბობ და მივდივარ. თავაწეული ჩავდივარ. ქვედა კიბეები განათებულია და მოულოდნელად სინათლეში რომ ვხვდები, ვიბნევი, მაგრამ მაშინვე «ვეჩვევი» და პოზაშეუცვლელად მივდივარ კარისკენ.

-
- სამყაროში ყველაფერი მატერიალურია - გვიხსნის ლექტორი - და ყველაფერი თავისთავად (ანუ თავისთვის) არსებობს, ჩვენგან დამოუკიდებლად და თავისი რეალური სახე აქვს...
- უხ, შე ტარტაროზო, შენა! - მუშტებს კუმშავს წითელთმიანი.
- ...ეს მთები, ტყეები და მინდვრები მერეც ისევე იარსებებენ, როცა ჩვენ აღარ ვიქნებით.
- აბა სად ვიქნებით?..
- ავაფეთქოთ, მას!
- გადმოჯექი წინ! - მეუბნება ლექტორი.
- მე რა შუაში ვარ, პატივცემულო!
- წინ გადმოდი, ვერ გხედავ.
ვდგები, აქეთ-იქიდან სიცილის ხმები მესმის და წინ მივდივარ.
- პირველ მერხზე დაჯექი!
- გაიგეთ, მთვარე შუაზე იხლიჩებაო? - ამბობს ვიღაცა.
- უხ, შე ტარტაროზო, შენა! - უკნიდან ისევ ისმის ხმა.
- ...მიუხედავად იმისა, ჩვენ როგორ შევიმეცნებთ... - თავისას აგრძელებს ლექტორი.

-
გუგა ჯერ კიბეებზე იდგა, მერე ოთახში, ყუთებზე იჯდა სხვებთან ერთად... ზედ არ მიყურებდა და მერე, გარეთ როცა გამოვედით და მკითხა - ჩემთან ხომ არ ავიდეთო? - დავთანხმდი.
კიბეებზე სანამ ავიდოდით, ის გაუთავებლად რაღაცას ლაპარაკობდა და მე ერთი სიტყვაც არ გამიგია.
ახალი ტილოს ხატვა დაუწყია, ოთახი არეული იყო, მთელი კედლები ნახატებით გაევსო, ადრე ამდენი არ ეკიდა.
ჩანთებს სავარძელზე ვყრით. ჩემთან მოდის და უცერემონიოდ მიწყებს კოცნას. ამჯერად ხელოვნურად კი არა, მართლა გამოშტერებული ვარ და აზრზე არ ვარ, რატომ ამოვედი. საოცარი გულგრილობა მეუფლება. ლოგინზე მაწვენს და ცდილობს, ტანსაცმელი გამხადოს. მიხსნის, რომ ეს ჩვეულებრივი რამეა და მაგალითად «ნატურშჩიცა» მოჰყავს. იდიოტური პროზაულობის შეგრძნება მიპყრობს.
- არ მომწონხარ, - ვეუბნები. თავს ვინთავისუფლებ.
ის ისევ მკოცნის და მეთამაშება - რა მოგივიდა? - მეკითხება - მოიწყინე?.. ჩემგან არაფერი არ უნდა გეწყინოს - მარტის გიჟი ვარ; დღეს შეიძლება მიყვარდე, ხვალ შეიძლება, სულ ერთი იყო ჩემთვის, ზეგ კი საერთოდ გითხრა - ვინა ხარ შენ, არ გიცნობ!
მე აბსოლუტურად გულგრილი ვხდები და არაფრის გამომხატველი მზერით ვიყურები პირდაპირ. აღარ მაღელვებს და მეჩვენება, რომ ულამაზო, გრძელი სახე აქვს! ის მაინც მკოცნის.
- გამიშვი, - ვეუბნები მე, - ხელები უნდა დავიბანო!
- მიშორებ?!
აბაზანაში შევდივარ და წყალს ვუშვებ. გუგა სამზარეულოშია, ხმა იქიდან ისმის.. მერე გამოვდივარ.
- ცრემლები გაქვს? - მეკითხება და თვალებზე ხელს მისვამს.
- არა, წყალია.
- არ მიყვარხარ, - მეუბნება, - მარტო მაღელვებ... როგორც ქალი - უმატებს.
«როგორც რეზინის ქალი»- ვფიქრობ.
თავისთვის ბურდღუნებს - ყველას თვითონ უნდა, უყვარდესო... რაზე აღარ მიდიანო...
- კუდი გაქვს? - მეკითხება.
- რა-ა?
- კუდი!
- ჰი-ჰი!
- სახლში ისე ადვილად წამომყევი... საქართველოში ქალები ასე არ იქცევიან... თუმცა, ალბათ ასე ხდება შენს ასაკში!
- მიყვარხარ! - ვეუბნები.
- მე რად მინდა, შენ რომ გიყვარვარ!
«?!»
კედელთან ვჯდები.
- უბრალოდ, სახლში წასვლა არ მინდა... შენც ნუ წახვალ თქვენებთან, დარჩი...
გაოგნებული მიყურებს.
- მაინც ბებიაჩემი უნდა მოვიდეს!
მერე ისევ თავისი ცხოვრებისეული ამბების მოყოლას იწყებს, თან წამდაუწუმ ამბობს - რა აღსარებასავით ვლაპარაკობო... შეყვარებულის ღალატი, პატიების თხოვნა, ამან კი - «არ გაპატიებ!»...
შიგა და შიგ ისევ მოდის ჩემთან და მკოცნის. «ქალიშვილი ხარ?»- ისევ მეკითხება.
- რა მნიშვნელობა აქვს...
- ის მნიშვნელობა აქვს, რომ თავს დამნაშავედ ჩავთვლი...
- კეთილი ხარ, არა?... თუ არ გინდა!..
- მე რა არ მინდა! - ისტერიკებშია - იმპოტენტი კი არა ვარ!
ყვირის, მე მგონი ცუდ დღეშია.
მერე მეკითხება - პორნოფილმები თუ გინახავსო?
- მინახავს-მეთქი, ვატყუებ.
«მინეტს» თუ რაღაც ამდაგვარს ახსენებს.
შარვალს იხსნის.
- ეს მამაკაცის სასქესო ორგანოა..
- ანატომიას მიხსნი?
- თუ გინდა, ხელი მოკიდე...
- ასე უნდა გააკეთო... - მაჩვენებს.

-
- მალე მოხვალ? - ვეკითხები. ლალი დახლთან დგას, ყავას ელოდება. მერე მოაქვს და ჯდება.
- გუგამ მითხრა, როგორც ქალი, მაღელვებ, შენს მიმართ სხვა გრძნობა არა მაქვსო!..
სადღაც მეამაყება კიდეც, რომ კაცს ჩემს მიმართ მხლოდ სხეულებრივი გრძნობები აქვს...
- ლია გადაირია, ერთად რომ წახვედით!
კაფეში გივი შემოდის, ჩვენთან ჯდება.
- რას გევხარ, ხატვაზე ასვლა როდის მოასწარი, საღებავებში ხარ ამოსვრილი!
- სახლიდან ასე წამოვიდა, - ეუბნება ლალი.
- ფუნჯით ვშპაგაობდი.
- ვისთან?
- არ იცნობ...
- გოეთეს ნახატების გამოფენაზე იყავით?
- ხატავდა კიდეც?!
- გრაფიკული ნახატები აქვს, თუ გინდათ, ვნახოთ.
- ვნახოთ, ოღონდ ჯერ ცოტა დავხატოთ.

გუგამ შემომხედა თუ არა, ორივეს გაგვეცინა.
ორი დღე განვიცდიდი, ახლა კი უკვე მართლა სასაცილოდ მეჩვენებოდა ეს ყველაფერი. რა ჯობია იდიოტურ სიტუაციებს!
გოგოები უკან დასდევდნენ,
- გუგა, გუგა, როდის იქნება მიწისძვრა, გვითხარი!
მაგან რა იცისო, გაიკვირვა ლალიმ.
- ეგ სატანაა, ყველაფერი იცის!

-
თამრიკომ ყურები გამოგვიჭედა - ვიდეოში ყოველდღე პორნოგრაფიებს ვუყურებო.
- მე არ მაყურებინებ?
- წამოდი.
ლექციის მერე მართლა მივყევართ - მე, ია და კიდევ რამდენიმე გოგო. თან ამბობს - «ახლა გამოჩნდება, ვინ უფრო ტემპერამენტიანია!» ბიჭები კი არა ვართ, რომ შეგვემჩნეს!
ავტობუსში ვსხდებით, სულ უკან. საშინლად ხრჩოლავს იქაურობა და გადაჯდომა ვერ მოგვიხერხებია, ვიგუდებით. ბოლოს ჩავდივართ, თხილიან კამფეტებს ვყიდულობთ და აღმართს მივუყვებით.
აღმართზე ავდივართ. თამრიკო იას გამობზეკილ ადგილზე აწვება უკნიდან და ისე აჰყავს.
ორსართულიან სახლთან ვჩერდებით. გამხდარი ბიჭი ეხმარება თამრიკოს, რომ ვიდეო მეორე სართულიდან პირველზე ჩამოიტანოს, ზემოთ ალბათ უფროსები არიან. პატარა ნინიკოც მიყავს, ნინიკოს წასვლა არ უნდა, ჩვენთან უნდა.
- იყოს, ბავშვს რა ესმის...
- შენ არ იცი... იცი, როგორ უყურებს!
კარებს ვკეტავთ, მარტო ვრჩებით. ეროტიკა «პორნო»-ში გადადის.
თვიდან ცოტა ავღელდი, ბოლოს კი ისე მომყირჭდა (თითქმის სულ მინეტი იყო), თუ რამე სურვილი იყო ჩემში (საათზე მეტხანს ვიჯექით), ისიც დამეკარგა. გული მერევა-მეთქი, ვუთხარი და გარეთ გამოვედი - ბოლომდე აღარ მიყურებია.
პოეზიის საღამოზე მაგვიანდებოდა, დაღმართი სირბილით ჩამოვიარე, უკვე ბნელდებოდა.

რუსთაველზე ვარ, გაჩერებაზე ტროლეიბუსს ველოდები. ტროლეიბუსი ჩერდება, ფანჯარაში ლაშას თავს ვხედავ. მისვლა მინდა, მაგრამ გვერდით გოგო უზის და კარებთან ვდგები კიბეზე, მისკენ აღარ ვიყურები. «იქნებ საღამოზე სულაც არ მოდის»- ვფიქრობ. უნივერსიტეტთან ჩავდივარ და უკან არ ვიყურები. კიბეებზე მეწევა. ხელს მხვევს. პავლეს ჩავუვლით.
- არ მოდიხარ? - ვეკითხები.
- მოვა, აბა რას იზამს!
აუდიტორიაში შევდივართ. ლაშას ვიღაცეები ეძახიან. მე ვჯდები, მერე ლაშაც ჩემს გვერდით ჯდება. ნახევარი საათით გვიან მოვედით, მაგრამ ჯერაც არ დაუწყიათ ლექსების კითხვა.
ლაშას წვერი გაუპარსავს, ტროლეიბუსში კი რატომღაც წვერებიანი მომეჩვენა. ერთმანეთს უაზროდ ველაპარაკეით. მე ცოტა დაბნეული ვარ. მერე უყურადღებოდ ვზივართ. ვლაპარაკობთ და ლაშა თმებზე მკიდებს ხელს.
ლაშას თემური ეძახის, გამოდიო და გარეთ გადიან. მერე ლაშა შემოდის. მე მერხზე «ვწევარ.»
- გეძინება? - მეკითხება ლაშა.
- დღეს დილიდან გამოსული ვარ...
- დაიღალე?
მხრებს ვიჩეჩავ. არ ვიცი, რატომ მეჩვენება ლაშა ასე უცხოდ. ის თითქოს სულ სხვა რამეზე ფიქრობს, მე კი სულ სხვა აზრები მაქვს თავში.
მერე მეუბნება - გარეთ გავიდეთო, დემონსტრაციულადო! - გავდივართ. გარეთ ბიჭები დგანან, მათთან მივდივართ. მე ფანჯრის რაფაზე ვჯდები. მერე ლაშაც ჩემს გვერდით ჯდება. ფანჯარაში ვიყურები - ფაჯრიდან ხატვის სტუდიაში უკანა მხრიდან შესასვლელი ჩანს და ის სახურავი, გუგას გულისთვის რომ ავძვერი...
ლაშას ლაპარაკიც ბიჭებთან ისეთი უშინაარსოა, სულ არ მაინტერესებს.
თემური მოდის ჩემთან და ხელს მართმევს. მერე ისევ შევდივართ.
პოეტი ლიკა ბ. მომწონს ძალიან. «ჩემი ძმა არის,» - მითხრა ლაშამ - «ლოგინში რომ ჩამიწვეს, მაინც ვერ ვიგრძნობ, რომ ქალია!» - ლიკა ლაპარაკობდა, როცა შევედით, ოთახში დადიოდა და სიგარეტს ეწეოდა. ლაშაც ეწეოდა აუდიტორიაში, თან რაღაც უაზრო რეპლიკებს ისროდა. ერთხელ, რომ ადგა, ფეხი რაღაცას წამოკრა და კინაღამ წაიქცა.
ლიკა ამბობდა - ჯერ უნდა დაეცე და მერე ამაღლდეო და ლაშა რაღაცას ეკამათებოდა. ვიღაც ბიჭი აუხირდა, თქვენი პრობლემები სხვაგან გაარკვიეთო. მერე ლაშამ ხმამაღლა თქვა - ლიკა ჩემი ძმა არისო და ლიკამ ჯერ შუბლშეკრული სახით შეხედა, მერე გაუღიმა.
საღამო დამთავრდა და ეზოში გამოვედით, ლაშა  თავისთან გვეპატიჟებოდა.
ლიკა პოეტ ბადრისთან და თემურისთან ერთად იყო - დახტოდნენ და იცინოდნენ. მერე ყველანი ერთად მოვგროვდით, ლაშა ერთი წუთით გვერდიდინ არ მიშორებდა - სულ ხელი ჰქონდა გადახვეული.
ავტობუსი ათჯერ გავაჩერეთ და ძლივს შევახტით. გზაში ლაშა თავის ძაღლზე, ყურშაზე მელაპარაკებოდა და როცა ვიწრო ქუჩას ავუყევით თბილისის ძველ უბანში, ლაშამ ძაღლი დაინახა და «აი, ყურშაო!», მაგრამ ზუსტად ისეთივე ძაღლი დაგვხვდა ეზოში, ლაშას შეეშალა - ისეთივე ჭრელი და ფუმფულა - საოცრად ჰგავდნენ ერთმანეთს!
- უყვარხარ ყურშას?
ყურშა კუდის ქიცინით გამოიქცა ლაშასკენ.

ლაშა კარებს აღებს, პატარა ოთახში შევდივართ. ლაშა არაყს ეძებს, ახსოვს, რომ კარადაში შეინახა, მაგრამ ვერ პოულობს - ალბათ, ჩემმა ძმამ დალიაო.
ბიჭები დასალევის საყიდლად მიდიან, მაგრამ ვერ შოულობენ. მერე პავლე და თემური ლაშას მშობლების სახლში იგზავნებიან, მაგრამ იქიდანაც ხელცარიელი ბრუნდებიან, ან რას გამოატანდნენ, ლაშა მესამე დღეა, სახლში არ მისულა!
ბოლოს მოაქვთ ძეხვი და პური და შოულობენ ლუდს.
მე სახლში მინდება წასვლა, მაგრამ, მთხოვენ - დარჩიო და ვრჩები.
სხედან, ლუდს სვამენ და პოეზიაზე საუბრობენ. რაც უფრო მეტს სვამენ, მით მეტ ლექსებს ამბობენ. ხშირად მიმართავენ ამა თუ იმ ციტატას ან ტაეპს პოეზიის ნიმუშებიდან. შიგადაშიგ საკუთარ ლექსებსაც შეურევენ, თავს იწონებენ. ლაშა ხომ სულ თავის ქებაშია (ჩუმად მითხრა, ნერვები მინდა მოვუშალოო)! სხვებიც აქებენ - თემურის ძალიან მოსწონს ლაშას ლექსი „ვალკირია“.
მერე სიყვარულზე იწყებენ ლაპარაკს. ზოგი ამბობს - სიყვარული შიმშილია, ზოგი - წყურვილი... ზოგიც «თავისი ნეკნიდან შობილ ქალწულს» დაეძებს.
- სასიყვარულო სიტუაციების კარგად დაწერა ყველაზე ძნელია, - ამბობს ბადრი. მერე რაღაცას ფილისოფოსობს, ანალიტიკოსი ვარო, ამბობს.
პურს და ძეხვს ვიტენი პირში. გემრიელად ვილუკმები. ბადრი თვალებგაბრწყინებული მიყურებს, მოსწონს, როგორ ვჭამ.
- რამდენი წლის ხარ? - მეკითხება.
- ოცის ვხდები.
- მართლა?! მე თექვსმეტის მეგონე!
ბიჭები ისევ აგრძელებენ საუბარს.
ლიკასთან მივდივარ, სავარძელშია მოკალათებული. თავისი ბიჭებთან ამხანაგობის შესახებ მიყვება.
მახსენდება, რომ ჩანთაში ორი ვაშლი მაქვს, საგანგებოდ დასახატად რომ ვიყიდე - დიდი, წითელლოყება ვაშლები.
ერთს ლიკას ვჩუქნი, როგორც "მშვენიერი სქესის წარმომადგენელს" და მეორეს ბადრის, როგორც საზოგადოების «ჭიპს» - ისე უხარია, ვაშლს ჯემპრში იტენის - ამას არავის არ მივცემო! არც შევჭამო!
მოგორ მიყვარს ბადრისნაირი ბიჭები! ბავშვობაში როგორი თვალითაც ვუყურებდი დიდ (კარგ) ბიჭებს, სწორედ ისე ვუყურებ ახლა ბადრისაც!

მგონი სამი თუ სამის ნახევარია. ლაშა იატაკზე ლეიბს თუ საბანს აფენს. მე ვწვები, ლიას პალტოს მაფარებენ. ლაშაც წვება, ჩემს ხელს მკერდზე იდებს. მერე მკოცნის. ბადრი მოდის, ალბათ ჩვენთან, ჩერდება და ისევ მიდის. «რა კარგი ბალიში ხარ!»- ვეუბნები ლაშას, თავი მის მკერდზე მიდევს. მერე ლაშას სცივა, გრძელი ფეხები აქვს და პალტო არ წვდება. ჩემი შურს. «რეფლექტორთან გათბი» - ვეუბნები მე. «გგონია, შენ რეფლექტორზე ნაკლები ცეცხლი გაქვს?!»... «კოცნა დაგავიწყდა?»- მეკითხება რატომღაც და ისევ მკოცნის. ვერ ვხვდები, რაში სჭირდება.
გარეთ გავდივარ, ლაშაც გამოდის, გრძელ სკამზე ჯდება, მეც მის გვერდით...
არ მეგონა, თუ ბიჭთან ასე წოლა შეიძლებოდა, ერთმანეთზე გადახვეულებს გვეძინა, ისე მივენდე, როგორც «კატა ერთგულ ძაღლს!»
თემურის დილით ჩაეძინა და ლაშამ მითხრა - საწყალი, ნახე, ღმუისო!
ლიკა დილით ადრე წავიდა.
როცა ვკითხე - «რომელი საათია», «ცხრის ნახევარიაო» და აღარ ავჩქარდი, დედა მაინც სამსახურში წავიდოდა-მეთქი.
ლაშა მაცილებდა, მაგრამ ბიჭებმა თქვეს, ჩვენც მოვდივართო. ჩაი დავლიეთ. «ისეთ ჩაის ვაკეთებ, იტირებთო!»- დაიტრაბახა ლაშამ და ყველას სათითაოდ გაგვიკეთა. მერე ოთახი აალაგა და რაღაცნაირი გრძნობა დამეუფლა, რომ ასეთი მზრუნველი იყო - ყველაზე ზრუნავდა და ყველას უვლიდა.
ავტობუსს შევახტით.
მეტროსთან ბადრიც ჩამოდიოდა. «ბადრი, მაკაც მოდისო» - დაუძახა ლაშამ, თვითონ სამსახურში მიდიოდა.
- გაგაცილებ, - მითხრა ბადრიმ, - მე მაინც აქ ახლოს მივდივარ.
მეტრომდე მაცილებს.
- დაგღალეთ, არა? - მეკითხება.
- ჩემთვის მაინც სულ ერთი იყო, სად ვიქნებოდი.
- როგორ?
- როცა ადამიანი მიხვდება, რომ ცხოვრება უაზრობაა, მერე იმისათვის ყველაფერი სულ ერთი გახდება...
- როგორ მომწონს შენთან ლაპარაკი...
- წავალ ახლა, - ვეუბნები.
- მეც შემოვალ მეტროში.
- ფულს ვახურდავებ. ბადრი ისევ არ წასულა.
- როდის გნახავ? - მეკითხება.
- რა ვიცი!
- ლაშას ხშირად ხვდები, უნივერსიტეტში ნახულობ?
- არა.
- დიდი ხანია, იცნობ? - ინტერესდება.
- მეორე დღეა... - და ვეუბნები სადაც გავიცანი.
მეკითხება, განხილვები როდის ტარდებაო, მერე მკოცნის და მემშვიდობება.

                    -

სახლში შევდივარ, კარებს საკუთარი გასაღებით ვაღებ.
აქ ამბები ყოფილა! თურმე მთელი ღამე მეძებდნენ!.. სამსახურში წასვლა კი არა, გიჟებს გვანან!
ახლა «კონცერტები» დაიწყება!
...
რა მაგათი საქმეა, მე როგორ ვიცხოვრებ!
თუ მინდა, დღესვე თავს მოვიკლავ!


-
როგორც იქნა, მარტო ვრჩები, ვწვები და ვცდილობ, დავიძინო, მაგრამ არ მეძინება.
- ყველა გახსოვს ჩემს მეტი! - მეუბნება პარასკევა, - ბიჭებს გადაყევი!..
რამდენი ხანია, არც არაფერი დამიხატავს - ვერაფერს ვეღარ ვაკეთებ, ყველა ნახატი დასამთავრებელია. ბოლოს გაკეთებული ჩანახატები იატაკზე ყრია.
მოლბერტზე რამდენი ხნის წინ გაკეთებული მონახაზია - როდის დავიწყე, არც მახსოვს - გუგა დგას ფუნჯით ხელში და ტილოზე ხატავს ქალს, რომელიც, თავის მხრივ, ასევე დგას ტილოს გვერდზე და ხატავს გუგას,.. რომელიც იგივე ქალს ხატავს... ნახატში იხატება სხვა ნახატი, იმ ნახატში - კიდევ უფრო პატარა ნახატი და ა.შ. საბოლოო ჯამში გუგა თავის თავს ხატავს, თავის თავს ხატავს ქალიც, მაგრამ ერთმანეთის საშუალებით.

-
მძინავს. უცნაური რაღაცეები მესიზმრება - ჩემი ბავშვობის მეგობრებთან ვარ. სიმწვანეში ჩაფლულ ეზოს სიბნელე იპყრობს. განათებული სადარბაზოს სინათლეში ვიყრით თავს. სინათლეში არის რაღაც მისტიკური, ყველაფერი ფერშეცვლილია - სადარბაზოს კედლები, კიბეები...
შეხედეთ გოგის პერანგს, რა ლამაზი ფერის არის, დღისით ის იყო ლურჯი და ახლა იასამნისფერია!
ეზოში კი ხეები არის მუქი მწვანე, ლურჯი და ვერცხლისფერი.
- გავიქცეთ ხეებისკენ, მართალია, იქ ბნელა, მაგრამ ბევრნი ვართ და ჩვენ არაფრის არ გვეშინია!
იქ არის ვაზის ხეივნიანი განათებული «ბესედკაც» - გავრბივართ... მაგრამ ამ დროს ხმა ისმის ზემოდან:
- მაკა, მაკა!.. ამოდი სახლში!..

-
დავხატავ ნახატს ჩემი სათამაშოებით - ყვითელი ძაღლი და პატარა შავი დათუნია ხელგადახვეულები ზიან ოთახის კუთხეში. ძაღლს დიდი თავი, შავი ცხვირი და შავი თვალები აქვს (ეს ლაშაა, დათვი კი,  ალბათ, მე) - ისინი ერთად არიან და თანაც არიან მარტო...

                                      (გაგრძელება იქნება)