ვზივარ კლდეზე მარტოდმარტო ჩემთვის მშვიდად
და წივილით დამტრიალებს თავზე ძერა,
დაკლაკნილი ბილიკები ადის მაღლა
და შამბნარი ცივ ფერდობებს მწვანედ ფერავს.
უკანასკნელ ამოსუნთქვას ცდილობს სიო
და ზაფხული ინანიებს თავის ცოდვებს,
საბოლოოდ თვალებს ხუჭავს მოლანდება...
ო, წამებო(!), ხედავთ, მზეც კი მიდის, გვტოვებს!
მეც ვიჯდები ნელი ფიქრით ალბათ ცოტას
და მეც ალბათ მალე წავალ - საბოლოოდ!
და ვერავინ, და ვერავინ ვერ დამძრახავს,
რადგან ყველა, რადგან ყველა დღეს ვართ მხოლოდ!