იასამანი და თოვლია მათი ზნეობა,
და შუქის მსგავსი თუ კი ერთი ნახე ავდარი,
მაშინ შეიმკოს გაცვენილი ხედა ხეობა,
დამძიმდა სიტყვა და ნაწერის ასე დავთარი,
ჩუმი აკაკი, ჩუმი ხევი ,ჩუმი მაისი,
და სიყვარულად ჩემი თავი შესაბრალისი,
ჩუმო პირიმზე დახეული სხვისი შირაქი,
და ნათქვამი აქვთ გაღიმება ვისი ჭირ აქით,
და შემოღამდა უფსკრულები ჩუმი დარდების,
ასე არავის აღარასდროს შეუყვარდებით,
აყვავდა მიწა და იცინის იქაც მაისი,
ვერ ვნახე მიწა ცამ შეჭამა და ქუხს თავისით,
ერთი იწვოდა დაგლეჯილი ჰქონდა პერანგი,
მზდიე სახლამდე გათელილი თურმე ხეობა,
მომსდებდა მტერი მტერზე იყო ბევრად ვერაგი,
დახატეს მიწა აცვენილი ჰგონდათ ზნეობა,
ჩუმი ხატება და სახელი ასე ნაქები,
ჩუმი ედემი და წითელი ფიცარნაგები,
მომსდევდნენ მტრები და ყოფილან თურმე ვრაგები,
ბრძოლაში მარდნი და ორთავე ძალზედ კარგები.


თ.გუბელიძე