ანა ახმატოვა - ხომ არის  კუთხე სადა, ნათელი, სადღაც

ხომ არის  კუთხე სადა, ნათელი, სადღაც -
მჭვირვალე, თბილი, ლაღი ცხოვრების წესით,
იქ მეზობელი მწუხრში წნულღობის გაღმა
ესაუბრება გოგოს და ქვეყნად ესმით
მარტოდენ ფუტკრებს ბაასი  უნაზესი. 

ხოლო ჩვენ ვცხოვრობთ ზეიმურად და ძნელად,
მწარე შეხვედრის ადათს პატივს ვცემთ ხარკით,
მაგრამ დაბერავს ცეტი ქარი და ხელათ,
ძლივს დაწყებული შეწყდება ლაპარაკი.

მაინც არ გავცვლით ქალაქს - გრანიტის ურჩხულს,
სადაც დიდებას უბედურება ზაფრავს,
ფართო მდინარის მბრწყინავ ყინულის საფარს,
უმზეო ბაღებს, მარად მოღუშულ დაფნარს
და ძლივსგასაგონ მუზის ხმადაბალ ჩურჩულს.

16 სექტემბერი, 2024 წ.


Анна Ахматова - Ведь где-то есть простая жизнь…

Ведь где-то есть простая жизнь и свет,
Прозрачный, теплый и веселый…
Там с девушкой через забор сосед
Под вечер говорит, и слышат только пчелы
Нежнейшую из всех бесед.

А мы живем торжественно и трудно
И чтим обряды наших горьких встреч,
Когда с налету ветер безрассудный
Чуть начатую обрывает речь.

Но ни на что не променяем пышный
Гранитный город славы и беды,
Широких рек сияющие льды,
Бессолнечные, мрачные сады
И голос Музы еле слышный.

1915 г.