ჟანგი მოდებია ფიქრებს,ისევ გაფიქრების თოვა,
იტყვის გაფიქრებას ისიც,გელი უშენოდ ვარ მარტო,
ფიქრი აწყვეტილი აზრის,ვიცი სიყვარულად მოვა,
ჩემი გაღიმების ფიქრი ცაც და დანაცრული ზანდოც,
იტყვის ეფემერის მსგავსებს,უჩანს გაოცების ფიცარს,
არა მე არა ვარ მარტო,სიტყვა დღეს სამზერად მიჩანს,
უფრთო გალეული სხივი,და თან ჩაბნეული მზეთა,
მოკლეს უმოწყალოდ ჩვილი,და თან ვერ გავიგე კვნესა,
აზრებს უანგაროდ აბნევს,ისიც მარტოსული ზღვაა,
უჩანს ეს არაგვი ამბებს და თან დაკარგული სხვაა.

თ.გუბელიძე