ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

                                                                                                                                  მისი უდიდებულესობა-ამინდი

                                                     

                                                                                                                                                                                                            შენ:

                                                                                                                                                                                                          თვალებს რომ დახუჭავ, წარმოიდგინე, რომ ვარსებობ
                                                                                                                                                                                                            და გიყვები ამ ამბებს.



                                                                                                                                ქარიან ამინდში წასაკითხი ამბავი

                                                                                                                                                                                                                              ,,გუშინ ნაცნობი ქარი უბერავდა. ქარი,
                                                                                                                                                                                                                              რომელსაც უკვე შევხვედრივარ.“
                                                                                                                                                                                                                                                                  აგოტა კრისტოფი



  მოპირდაპირე კორპუსში მინების ჩალეწვის ხმა გაისმა. სავარძელში ჩაძინებულ კაცს გამოეღვიძა და აივანზე გავიდა ანტენის გასასწორებლად.

-ქარის მოტანილს არაფერიც არ მიაქვს უკან.-გაიფიქრა და სახლში შებრუნდა.

  წლებია, რაც ის და თავისი შვილი მარტო ცხოვრობენ. ცოლი ქარს არ მოუტანია, მაგრამ ქარმა წაიღო: ქარიშხალში დაიღუპა აქედან ძალიან შორს. ახალნამშობიარევი. კაცს დღემდე სჯერა, რომ მისი ცოლი სიზმარში დაორსულდა. აბა, თვითონ ყოველთვის უნაყოფო იყო. ორსულობისას ცოლი ცოტათი იმაზე მეტად სძულდა, ვიდრე იქამდე. მაინც არ მიატოვა. ისიც კი იფიქრა, ბავშვი ცოდოა და რომ დაიბადება, შევიყვარებო.

  დაიბადა, მაგრამ ვერ შეიყვარა.

  ბავშვი ქარიშხლიან ამინდში გააჩინა ცოლმა. სახლში, ყველას დახმარების გარეშე. მისმა კივილმა ლამის საძინებლის ფანჯრები ჩალეწა. რომ შევიდა, სისხლიანი ბავშვი ეკავა ხელში. იმხელა შიში დაუნახა ცოლს თვალებში, ეგონა, მკვდარი გააჩინა. მერე დააკვირდა: ბავშვი მახინჯი იყო. ჩვეულებრივი ხელების მაგივრად, ღამურას ფრთებივით ჰქონდა ზედმეტი ხორცი მკლავებთან.

-ეშმაკი გავაჩინე.-დაიჩურჩულა ცოლმა. და მისმა კივილმა ახლა უკვე მართლა ჩალეწა ფანჯრები.

  იმ ღამით ცოლი სახლიდან გაიპარა და ეშმაკი კაცს დაუტოვა გასაზრდელად.

  ეშმაკი გოგონა იყო. კაცი ყოველდღე ელოდა, რომ ერთხელაც კუდი გაეზრდებოდა, მაგრამ კუდის მაგივრად ენა გაეზარდა. იმხელა ჰქონდა, შეეძლო კაცის სასქესო ორგანოს გველივით შემოხვეოდა.

  ლაპარაკი ვერაფრით ისწავლა. უცნაურ ხმებს გამოსცემდა მხოლოდ. პირს თუ არ გააღებდა და ხელებს არ აწევდა, ჩვეულებრივი გოგო იყო. ცოტათი საშიშად ლამაზიც კი.

  გარეთ არასოდეს გასულა. კაცი არჩენდა მთელი ცხოვრება. მეზობლებმა, რა თქმა უნდა, იცოდნენ, ორნი რომ ცხოვრობდნენ. ეტყობა, მართლა ეშმაკი გააჩინა იმ ქალმა, რახან ხალხში არ აჩენსო, დაასკვნეს.

  სახელი არ დაურქმევია. მაინც ორნი ცხოვრობდნენ, რა საჭირო იყო. რომ მოკვდება, საფლავზე რამე ხომ უნდა დავაწეროო, უფიქრია, მაგრამ გადაუფიქრებია, რადგან, ჯერ ერთი, დარწმუნებული იყო, რომ მასზე ადრე თვითონ მოკვდებოდა, მეორეც, ის, ალბათ, სახლში გაიხრწნება და როცა იპოვიან, ცარიელი მტვერიღა იქნება, რომელსაც ადგებიან და ქარს გაატანენო.

  ქარიან ქალაქში ყველას ქვიშითა და ცრურწმენებით ჰქონდა თავი გამოტენილი. ჩვენთან მუდმივი ქარია, სამაგიეროდ, ბოროტი ძალა არ გვყავსო, იმშვიდებდნენ თავს. ეშმაკს ქარის ეშინიაო. აბა, თუ არ ეშინია, რახანია გააჩინა იმ ქალმა წყეული მხეცი და გარეთ რატომ არ გამოდისო. და სიკვდილივით ეშინოდათ იმ დღის, როცა ქარი ჩადგებოდა და მისი ზუზუნის მაგივრად ეშმაკის ხმას გაიგონებდნენ.

  გოგონას დღისით ეძინა, ღამით კი კაცის საწოლთან იდგა და უყურებდა. კაცი ვერ იტანდა, ასე რომ იქცეოდა, ის კი თავისას არ იშლიდა. რომ ეჩხუბებოდა, გოგონა მხოლოდ მარცხენა თვალით ტიროდა.

  საწოლში ვერ ისვენებდა ხოლმე. კაცმა იფიქრა, იქნებ, ასე უკეთ იგრძნოსო თავი და 13 წლის რომ გახდა, თავისი დაჭედებული კუბო აჩუქა. მოეწონა გოგონას. ოღონდ უკუღმა წვებოდა ხოლმე კუბოში, თავით დაბლა-ღამურასავით.

  სანამ პირს არ დაიბანდა ეშმაკი, იქამდე არ იხედებოდა სარკეში. თითქოს ყველა ეშმაკეული სიზმარი მის თვალებს გამოჰყვებოდა ხოლმე. ასე გრძელდებოდა მანამ, სანამ 16 წლისამ ანარეკლი არ დაკარგა სარკეში. მას მერე ხშირად იყურებოდა თითებშუა. თითქოს იმ სიცარიელეში ეძებდა საკუთარ თავს.

  დროდადრო კაცს სულისგამყინავი ხმები აღვიძებდა ღამ-ღამობით. თავის კუბოში წამომჯდარი გოგონა არაამქვეყნიურ ხმებს გამოსცემდა და თვალს არ აცილებდა ხოლმე კაცს. მღეროდა, მგონი. ქარის სიმღერას ეძახდა კაცი. ქარი რომ დაჭრილი ცხოველივით ღმუის, დაახლოებით იმას ჰგავდა გოგონას ხმები და იმიტომ.

  ერთხელ კაცი უცნაურად სასიამოვნო შეგრძნებამ გააღვიძა. თითქოს გველი დასრიალებდა მის სასქესო ორგანოზე. თვალები არ გაუხელია, იცოდა, ვისაც დაინახავდა. მერე რა, ჩემი შვილი ხომ არ არისო, იფიქრა.

  კაცს არასდროს უთხოვია. როცა გოგოს მოუნდებოდა, მაშინ მიდიოდა თვითონ. მოსწონდა კიდეც თავისი გამოუსადეგარი ენა რაღაცაში რომ ადგებოდა.

  ერთ ღამეს კაცს მახინჯი სიზმარი ესიზმრა, თითქოს ვიღაც ბიჭს თავისი დის მოკვლა უნდოდა, თვითონ კი ეხმარებოდა. თითქოს, რაღაც უცხო სიამოვნებასაც კი იღებდა ამისგან. ნაცნობი კივილის ხმამ გააღვიძა. თვალები რომ გაახილა, გოგონა მასზე იყო გადამჯდარი, ხელები ღამურას ფრთებივით გაეშალა, ენა გადმოეგდო და ქარივით, გულისგამაწვრილებლად კიოდა. კაცს ისეთი შეგრძნება ჰქონდა, თითქოს ეშმაკი აჭენებდა.

  იმ ღამიდან სამი თვის თავზე გაიგეს, რომ, თურმე, გოგონას დედამისისგან გამოჰყოლია ნიჭი და სიზმარში დაორსულებულა. კაცს ცოტათი იმაზე მეტად შესძულდა, ვიდრე იქამდე, მაგრამ არ მიუტოვებია.

  გავიდა კიდევ ექვსი თვე და ქალაქელების ცრურწმენა გამართლდა: ერთ დღესაც, მოულოდნელად, ქალაქში ქარი ჩადგა. ასეთი შეშინებულები არასდროს ყოფილან ქალაქელები. ყოველღამე ელოდნენ, როდის იკივლებდა ეშმაკი იმ კაცის სახლიდან და ქუჩებში ბოროტი ძალასავით გამოვიდოდა. აღარ და აღარ გამოჩნდა ეშმაკი ხალხში. ბოლოს, შიშიც მობეზრდათ და გადაწყვიტეს, თავიანთი ფეხით მისულიყვნენ მასთან.

  კარზე კაკუნი იუცხოვა უცხო ადამიანებსგადაჩვეულმა სახლმა. რომ არ გაუღეს, ადგნენ და შეამტვრიეს კარი. სახლიდან ერთიანად გამოვარდა მტვრის სუნი. ყველაზე უშიშრები წინ წავიდნენ, ჯერ ფრთხილად, შემდეგ კი გამხეცებულებმა გადაქექეს იქაურობა. ვერავინ ნახეს.

  ქარი ჩადგა და ისინი გაქრნენ.

  ეშმაკი თუ არ არსებობს, ესე იგი, არც ღმერთი არსებობსო, ირწმუნეს ქალაქელებმა და იმ დღის შემდეგ ცხოვრობენ ასე, უეშმაკოდ და უღმერთოდ.

  ერთი ისაა, დროდადრო მთელი ქალაქის ჩვილები ერთდროულად ატირდებიან ხოლმე და უწყვეტი გლოვასავით ისმის მათი ტირილი ქუჩებში.

  ვინ იცის, ვისი ხმა ესმით ბავშვებს, შუაღამით, უმიზეზოდ რომ წამოიტირებენ ხოლმე.