ახლა, როდესაც დაუბრუნდნენ
საგნები საგნებს,
ფორმები ფორმებს,
ჩრდილები ჩრდილებს
და მე ვდგევარ განწირული და შეგუებული
ჰაერს, წყალს, მიწას (მინდვრის ხესავით)
ანუ ცხოვრებას.
ნივთებმა იციან თავისი ადგილი
და ისიც იციან, როდის სად წავლენ.
ჩვენ კი დაგვრჩება, დავიკრიფოთ გულზე ხელები
ან ნერვიულად წავიგრძელოთ,
გავასავსაოთ კიდურები –
საკუთარი სხეულიდან გამოსვლის ჟინით,
ავიყოლიოთ მთელი სამყარო –
საგნებს ფორმები დაშორდება, ფორმებს ჩრდილები
და გაორება ან გაბევრება დაგვახვევს თავბრუს.
უეჭველია – სისხლი მაინც თავის გზით მიდის,
თავის გარშემო თანამგზავრივით ტრიალებს აზრი
და აღქმები ფიქსირდება პირდაღებულ ტვინის
უჯრედში.