როგორც ამბობენ,
ჩიტები ზამთარს შორს ატარებენ.
მე ყველა ზამთარს ასე ვხვდები -
დავიწყებული კაცივით მოფრინდება რომელიმე ჩიტი,
ღამე საწოლში რომ ჩავისვა, გამოვაზამთრო.
მერე თავიც მომადოს ხოლმე,
ფრთაც გადმოდოს ხავსიან მხარზე და
ისე ვიყო,
თითქოს აქეთ ვიზამთრებდე სხვის თბილ სხეულზე.
დილაობით კერტებიდან კენკავდეს საკენკს,
მაცილებდეს და
დაბრუნებულს სიცივისგან დაწითლებულ, აქერცლილ კანს მაცლიდეს ხოლმე.
განსაკუთრებით ცივ თვეებში, როცა გაყინულ, შიშველ ტერფებს ახმება თოვლი და
დიდხანს უწევს ჩემთან ყოფნა,
ისე ვეჩვევი,
თითქოს აქეთ ვიზამთრებდე მის ფეხებს შორის, მის სამყოფელში.
იმას კი მუდამ სწორად ამბობენ,
რომ გაზაფხულზე ყველა თავის სახლს უბრუნდება -
და ჩემი კაციც, როგორც ჩიტი, აივანზე ნასაუზმევი, უთქმელად მიდის.