ანა ახმატოვა - შენ მე გამომიგონე

შენ მე გამომიგონე, მსგავსის იყავ მსურველი,
სამყაროში ამგვარი არასოდეს გაზრდილა;
ვერც ექიმი განკურნავს, ვერც პოეტი უშველის, -
დღე და ღამე დაგტანჯავს გარდაქმნილი აჩრდილად.

ერთ უცნაურ წელიწადს შევეყარეთ, როდესაც
დაძაბუნდა სამყარო კაცის ქცევით ნაძრახი,
მრავალს ჭირი აშთობდა და ყოველი გოდებდა,
დუნიაზე ახალი იყო მხოლოდ სამარხი.

უფარნებოდ ნევის წყალს ეტყობოდა სიქუფრე,
ბნელი ღამე ჩამოწვა და ჯანღივით დამადგა,
მაშინ გიხმე, ჩემ გვერდით შენი ყოფნა ვისურვე,
რას ვშვრებოდი ელდისგან, ვერ ვხვდებოდი თავადაც.

მოგიძღოდა ვარსკვლავი ალბათ გულისხმიერი
შემოდგომით, როდესაც სანახავად დაბრუნდი,
სამარადოდ ცარიელ ჩვენს ბინაში მიერით,
საიდანაც გაფრინდა დამწვარ ლექსთა თაბუნი.

25 სექტემბერი, 2024 წ.


Анна Ахматова - Ты выдумал меня

Ты выдумал меня. Такой на свете нет,
Такой на свете быть не может.
Ни врач не исцелит, не утолит поэт, —
Тень призрака тебя и день, и ночь тревожит.

Мы встретились с тобой в невероятный год,
Когда уже иссякли мира силы,
Все было в трауре, все никло от невзгод,
И были свежи лишь могилы.

Без фонарей, как смоль был черен невский вал,
Глухая ночь вокруг стеной стояла…
Так вот когда тебя мой голос вызывал!
Что делала — сама еще не понимала.

И ты пришел ко мне, как бы звездой ведом,
По осени трагической ступая,
В тот навсегда опустошенный дом,
Откуда унеслась стихов сожженных стая.

1956 г.