წერტილს მივუსვამ კიდევ ორ წერტილს
და დასასრულის თარიღს გადავწევ,
რადგან მივხვდი, რომ სულ ჩემთვის ვწერდი,
ამიერიდან სხვისთვისაც დავწერ!

მსგავსი რამ განა პირველად მომდის?!
რომ მკითხოს კაცმა -დიდი მაქვს გული,
თუმც, უწინ, სხვისას ვერაფერს ვგრძნობდი,
ჩემი გრძნობებით გაბრუებული.

ალბათ უვარგის თხას როგორ ვგავდი,
"მეე", "მეე"-ს მყვირალს და რძე ვერმოწველილს,
სხვისთვის სანთელსაც რომ არ ვწირავდი,
მხოლოდ საკუთარ თავზე მლოცველი?!

მაგრამ დროდადრო გონი ნათდება, -
ღმერთი არ ტოვებს თავის ქმნილებას.
და კაცი თუ არ გაწარმართდება,
სიბრძნეს მოუტანს გამოცდილება.

ბრძენს კი, სულ სხვა აქვს არსების წყარო,
ჭკვიანი გული მხოლოდ სხვისთვის ძგერს;
სხვისთვის მიძღვნილი სიკეთით ხარობს,
სხვისთვის ლოცულობს, გრძნობს და სხვისთვის წერს...