აღარ იღება დარის დარაბა,
დარდმა გაჭედა...
წყვილი ვიყავი,
ახლა ცალად ვარ,
და ანაბეჭდად,
ბეჭდის კვალი მაქვს...
ვცხოვრობ როგორღაც,
სევდაქალი ვარ...
იმედს, "ბოდიგარდს"
სუსტი ვგონივარ...
თუმცა, რა იცის
დარდის ძალების,
ცრემლით ქვას ხვრეტენ
სევდაქალები...
მკლავს შეუვსები
სი ცა რი ელ ე...
ვითვალიერებ
სულში ნაპრალებს,
დარდის ვერტიკალს,
სევდის განმკლავებს...
ხსოვნას ვაწიწკნი
ლუკმა- ლუკმებად,
მას, რაც არასდროს
გულს არ უკვდება...
თვალს ლიბრი მაკრა
ცრემლის მარილმა,
რაღა დროს მაგრამ,
სევდაქალი ვარ!