ოქროს ყანების ჩამესმის სუნთქვა,
ვუსმენ და რას არ გაიგებს ყური:
ერთ, სულ ყველაზე ძველ, თავთავს უთქვამს,
რომ ეს მიწაა სამშობლო პურის.

თვალს რომ მოავლებ ჩვენს ვრცელ ვენახებს,
მზე ღრუბლებიდან როცა იცინის,
გახარებული გული შეგძახებს:
ეს ქვეყანაა სამშობლო ღვინის!

ჩამოიცლება ბრინჯაოს სურა
და შეივსება თიხის სასმისი,
ერთხმად შესძახებს ქართული სუფრა:
ეს სამშობლოა "ოქროს საწმისის".

იქ, სადაც არაგვს შეირთავს მტკვარი
და მუხლს მოიდრეკს, სადაც, ყოველი,
ზემოდან პირჯვარს დასახავს "ჯვარი" -
ეს სამშობლოა "სვეტიცხოველის"!

"ვეფხისტყაოსანს" რომ წაგიკითხავს
ეს სამშობლოა სამი ანბანის.
ამ ენით ღმერთი ხალხს განიკითხავს
და "გასრულდება ესე ამბავი".