მხოლოდ მტვრიანი კედლებისფერი,
გამოდიოდა კარიდან გაღმა,
ჩვენი ფიქრები იყო საერთო,
აღარაფერი სხვადასხვა დარტყმა.

დამწვრობის კვალი ვარდისფერს გასცდა.
გადაიწმინდა ბინამ მტვრის სევდა.
მოდიოდნენ და ჩუმად მეძახდნენ:
შენი დილაა, ათასს რომ გასწვდა:

შვილებს დაუთმო გზები-ბარხატი,
თვალებში ცრემლებს დაუგო დარჩა,
ყველაფერს უნდა ველოდოთ თურმე,
აღარაფრისთვის ავწიოთ დაფნა;

ხო, გადავშალოთ დღეები ბნელი,
ვიწამოთ მხოლოდ ერთურთის კარმა,
გვიყვარდეს ჩვენი დღიური წამი,
მტკივნეულია ყინულის დარტყმა.

ახლობელია სურვილი ლომის,
დღენი მტკივანი კალამს გადარჩა,
არაფერია ახლა ეს დაღლა,
ნაყოფი ხვალის კონტურებს ხატავს.