ალექსანდრე პუშკინი - თხელდება მფრინავი ღრუბლები საავდრო

თხელდება მფრინავი ღრუბლები საავდრო,
ვარსკვლავო მწუხარევ, საღამოს ვარსკვლავო!
მოვერცხლავ გადამჭკნარ ტრამალებს ელვარე,
მთვლემარე ყურეს და შავ კლდეთა მწვერვალებს.

მიყვარს ეგ კიაფი, სუსტი, სხივმფინარე,
ზრახვებს გამიღვიძებს დიდი ხნის მძინარეს.
ნაცნობო მნათობო დაჰნათი საღამოს
მხარეს მშვიდობიანს, გულისთვის საამოს,

სადაც თვალს ახარებს ტანადი ჩინარი,
შეხვდები ნაზ მირტს და მომუქო კვიპარისს,
ტკბილად ხმაურობენ შუადღის ზვირთები;
ოდესღაც იქ მთებში, აღვსილი ფიქრებით,

ვცხოვრობდი ზღვის პირას უსაქმოდ, სიმწუხრით,
როს ქოხებს ფარავდა ჩრდილები მიმწუხრის, -
გეძებდა ბინდბუნდში დაქალთა თანხლებით
ქალწული, გიხმობდა თავისი სახელით.

27 ოქტომბერი, 2024 წ.


Александр Пушкин - Редеет облаков летучая гряда

Редеет облаков летучая гряда.
Звезда печальная, вечерняя звезда!
Твой луч осеребрил увядшие равнины,
И дремлющий залив, и черных скал вершины.

Люблю твой слабый свет в небесной вышине;
Он думы разбудил, уснувшие во мне:
Я помню твой восход, знакомое светило,
Над мирною страной, где все для сердца мило,

Где стройны тополы в долинах вознеслись,
Где дремлет нежный мирт и темный кипарис,
И сладостно шумят полуденные волны.
Там некогда в горах, сердечной думы полный,

Над морем я влачил задумчивую лень,
Когда на хижины сходила ночи тень —
И дева юная во мгле тебя искала
И именем своим подругам называла.

1820 г.