როგორი დიადი შეუძლია იყოს ადამიანს,
მაგრამ რა პატარაა, რა პატარაა.

ვის მოუყვები მთებზე, მდინარეებზე, ანდაც ფოთლებზე?!
ვინ გამოგყვება შუაღამისას , უბრალოდ სიჩუმის მოსასმენად.

ასეთ ქაოსში,
შენს მდუმარებას,
ვინმე დაიტევს?!

ჩემს გამოწვდილ ბედნიერებას,
ვეღარ გაუძლო,
და დაიმალა სიმარტოვეში.

მე გზაგასაყარზე ვიპოვნე ჩიტი,
ფრთა მოტეხოდა და შეშინებულს
გული უხტოდა.

ნუ გეშინია პაწია ჩიტო,
მე არ მჩვევია წასვლა მაშინ, როცა ვჭირდები.
ფრთას შეგიხორცებ,
და მერე წავალ,
როცა შეძლებ თავად იფრინო.

ადამიანი არ არის რთული,
მან აირჩია იყოს მარტივი,
უარი თქვა სიდიადეზე,
რადგან....
დააწვრილმანა თავის გრძნობები.

მე არ მჭირდება განმარტებები,
მინდვრის ყვავილი მირჩევნოდა,
მუდამ, ყოველთვის.

ნუ გეღიმება მაშინ როდესაც,
ტირილს აპირებ,
მითხრა მთვარემ და დაიმალა
ისევ ღრუბლებში.

დახუჭობანა მეთამაშეო,
მითხრა ცხოვრებამ,
იცის მიყვარდა მე ეს თამაში,
როცა პატარა გოგო ვიყავი,
ცისფერი კაბით,
და ერთადერთი რაც მანაღვლებდა
არ იყო მოგება, არც მაწუხებდა თუ წავაგებდი, ახლაც ასეა ,
ვტკბები პროცესით.

ხშირად -
მე ვიმალები,
და ველოდები,
თუ მიპოვნიან.

სამალავები კი მაქვს მრავალი,
თანაც ისეთი,
ურთულესია , ვინმემ მოაგნოს.

თუმცა,
ჩემი საყვარელი ტრიუკი იყო ყოველთვის,
ვინც იხუჭება ,
ვდგავარ მის უკან.

შენ იხილები,
მე კი ვიცინი და გეუბნები,
მე აქ ვარ სულელო,
მთელი დრო აქ ვიყავი -
სტუკა!