დილიდან წვიმს. გადაუღებლად წვიმს.  ისეთი დღეა სახლში რომ გინდა იყო, ფარდები გადასწიო, ცხელი ყავის ფინჯანი გქონდეს თითებში მოქცეული, პლედი მოხვეული, სულელურ ფილმს უყურებდე. გარეთ კი წვიმდეს, წვიმდეს ასე თავგამეტებით. საათს დავყურებ. ისრებს თითქოს მთელი სამყაროს ტვირთი დაჰკიდეს, არ იძვრიან ადგილიდან, ვერ ერევიან საკუთარ თავს, რომ კიდევ ერთხელ შემოუარონ ამ გაზეპირებულ წრეს. მკვდარი დღეა. საქმე მაინც იყოს, როცა ბევრი საქმეა, დრო სწრაფად გადის. დღეს კიდევ, ერთი ადამიანიც არ გამოჩნდა, წვიმას თუ შეუშინდნენ.
  გულს ვერაფერს ვუდებ. ფილმი  ჩავრთე, ათი წუთიც ვერ ვუყრე, წიგნი გადავშალე, ერთ გვერდს მთელი საათი ჩავყურებდი და ვერაფერი გავიგე, ავდგები, მივალ ფანჯარასთან, აქაც არაფერია დასანახი, ბეტონის ურჩხულები, გალუმპული ბეტონის ურჩხულები მხოლოდ.
  ოცდაათი წუთიღა და გავალ. ნაადრევად ჩავიცვი. ჩანთაც ხელში მიჭირავს. ისრები კიდევ თითქოს გაშეშობანას თამაშობენ, ერთ ადგილს არიან მიყინულნი.
  გული მაქვს უცნაურად აჩქარებული. ეს ორი დღე ნორმალურად ვერ დაველაპარაკე, ჯერ ისეთი დაღლილი იყო, ტანსაცმლიანსვე დაეძინა. გუშინ კიდევ ერთი წუთით მარტო არ დაგვტოვეს, ზარი არ გაჩერდა. ხომ უნდა იფიქრონ... მაგრამ იმათაც რა ქნან, უცხოც არავინ იყო, ყველას უნდა ნახვა, ყველას უნდოდა მოსწრება... გაჩერებამდე მივედი და ტაბლოს ავხედე. რვა წუთში მოვა ავტობუსი. მეტროსკენ დავუყები გზას. აქედან მეტრომდე რვა წუთში ვერ ჩავალ, მაგრამ მაინც სიარული მირჩევნია, დგომას ვერ შევძლებ. ერთ ადგილზე დგომისა  და ლოდინის ძალა აღარ შემწევს. 
  მეტროში რომ შევედი და ადამიანებმა ადგილი გამითავისუფლეს, მომერიდნენ, მაშინღა მივხვდი, ერთიანად სველი ვარ. სუნთქვა მიჭირს, ისე ჩქარა მივლია,  გულიც აჩქარებული მაქვს. ოცი დღე რა არის, აგერ ორი დღე გავიდა უკვე. ვერც გავიგე ისე გავიდა. თვრამეტი დღე გააზარებას ვერ მოვასწრებ, ისე გაივლის. თვრამეტი ღამე რას ეყოფა, იმდენი რამე მაქვს მოსაყოლი.
  სამსახურიდან მაღაზიაში გავივლი ხოლმე, არ მიყვარს ძველი საჭმელი, ერთი დღისას ვყიდულობ, ხან ისე ვარ დაღლილი, გამზადება მეზარება და ლობიანს ან ხაჭაპურს გავიყოლებ, მაგრამ მერე კუჭი მიმძიმდება, მაინც ვცდილობ, რამე ბოსტნეული ავიყოლო. რვამდე სახლში ვარ. წყალს გადავივლებ და ვურეკავ. მაგ დროს ამთავრებს სამსახურს. სახლამდე ორმოცი წუთი მაინც სჭირდება. აბა როგორ ჩაიარა დღემო მკითხავს. ქუჩაშია და ხმა კარგად არ ისმის, ყურთან მიაქვს ტელეფონი, თან მიდის, თან მელაპარაკება. მეც საჭმელს ვამზადებ. თან ვეკითხები, რაღაცნაირად ვერ ვისწავლე თუ არ ვისწავლე, მაინც დედას უნდა ვკითხო, ახლა ხახვი? ჯერ კარტოფილი ჩავყარო თუ ჯერ ბრინჯი? მარილი წყალში თავიდანვე უნდა თუ ბოლოს?  ნაბიჯ-ნაბიჯს მკარნახობს, თან მიდის, თან გზადაზა თავის ამბებს მიყვება, რაღაცებს მეკითხება ხელოსანზე, სახლის რემონტზე... თან მახსენებს, ხომ არ დაგეწვა სადილი, ამოურიე? სუნელი ბევრი არ მოგივიდეს, დაფნის ფოთოლი უხდება...
  დედა ძალიან გემრიელად ამზადებს. დედამ ცარიელი წყალიც რომ მოხარშოს, მაინც სასწაული იქნება. სხვანაირი ხელი აქვს... დედა რომ წავიდა, ძალიან გავხდი, ისე გავხდი, ექიმთან მიმიყვანეს და ვიტამინები დამინიშნეს. ნერვიულობსო, სინამდვილეში ვერ ვჭამდი ბებიაჩემის გამზადებულ საჭმელს. დედაჩემის კერძები მენატრებოდა. ყველაფერი უგემური იყო. დედშენმა რა ვისგან ისწავლაო, მე არ ვასწავლე თუ რამე იცისო? სწყინდა ბებიაჩემს. შეიძლება მან ასწავლა რამდენი კბილი ნიორი უნდა, ან რამდენი წუთი ხარშვა, მაგრამ დედაჩემი მაინც სხვანაირად ამზადებდა. თან რომ არაფერი ეზარებოდა. მთელ დღეს ქურასთან რომ მდგარიყო, დაღლას არ შეიტყობდა. მაინც სიმღერ-სიმღერით ამზადებდა.  სადილის სუნი ასდიოდა მის შეწითლებულ თითებსაც. სახლისა და სიმყუდროვის სურნელი.
  აქამდე ვერ ვგრძნობდი. ახლა ძალიან ვიგრძენი, რომ მომნატრებია. არ მახსოვდა, ასე თუ მაკლდა. როგორ ძლებო, ალბათ ძალიან ძნელიაო, კი-მეთქი, ვეტყვი ხოლმე, მაგრამ გულში ვიცი, რომ არაფერიც არაა ძნელია, შევეჩვიე, თან შორს კია, მაგრამ ყოველ საღამოს ვსაუბრობთ, თითქოს სულ ჩემთანაა. მაგრამ ახლა რომ ვიცი სახლში მიცდის, რომ ვიცი, დაღლილი კიბეს რომ ავივლი, გაყინული ხელებით არ მოვძებნი გასღებს, უბრალოდ დავრეკავ ზარს და კარს შიგნიდან გამიღებენ. სახლი მაშინ გაქვს, როცა შენ ზარს რეკავ და ვიღაც კარს გიღებს, ახლა მივხვდი ამასაც. და კიდევ იმაზე ვფიქრობ, რა ცოტაა თვრამეტი საღამო. ამ თვრამეტ საღამოში ყველაფერი უნდა მოვყვე, ყველაფერი უნდა ვუთხრა, არა, თურმე ასე ვერ ჰყვები შენ ამბებს, მას რომ ყურის ბიბილო უჩანს მხოლოდ და გზას მიიკვლევს, უცხო ხმები რომ გესმის, შენ რომ მეორე დღისთვის თან პერანგს აუთავებ და თან რაღაცას უყვები და მერე ის რომ გაჩერდება და შენთვის გაუგებარ ენაზე გამოელაპარაკება ვიღასაც, შენ კიდევ გიწყდება შენი ამბის მძივი და აღარ აგრძელებ და არც ის გეკითხება, მერე რა მოხდაო, რადგან აღარც ახსოვს რას უყვებოდი. ასეთ მოყოლილ ამბებს გულიდან ვერ ამოიღებ, ამიტომ თუა რომ ყველა ტკივილი მაინც შენთან რჩება, ყველა წყენა და ყველა სიხარული შენთანაა და დადიხარ დამძიმებული, დადიხარ და ვეღარ დაგაქვს ამდენი დარდი. 
  ისე მივდივარ, თითქოს საკუთარ სხეულს ვუსწრებ. თითქოს უკვე ასჯერ ავირბინე საფეხურები, დავრეკე ზარი და დედამ კარი გამიღო. ნეტა რა მოამზადა, რაც უნდა იყოს ყველაფერი კარგი იქნება.  ვივახშმებთ ერთად.  ერთ ბოთლ ღვინოს წავიყოლებ, არა ღვინოს რატომ, შამპანური იყოს. მე და დედას არასოდეს დაგვილევია ერთად, ახლა დავლევთ. ან როდის უნდა დაგველია, რომ წავიდა მე ჯერ ცამეტის ვიყავი. რა დროს ჩემი სასმელი იყო, არც ახლა ვსვამ, ძალიან იშვიათად, მაგრამ ჩვენ თორმეტი ახალი წელი გამოვტოვეთ, თორმეტი  შესაძლებლობა, შამპანური დაგველია ერთად.  ახლა დავლევთ! სადღესასწაულო განწყობას შექმნის შამპანური. ამაზე უკეთესი რა უნდა აღნიშნო ადამიანმა?
  ლიფტს არ ვიძახებ, ფეხით ავალ. სანამ ეს ჩამოვა, მერე იქნებ უფრო ადრე გამოიძახა ვინმემ, ახლა სხვა სართულზე თუ ამიყვანა, იცის ხოლმე გასეირნებს ასე ზევით-ქვევით.  რა უნდა, მეხუთემდე ვერ ავსულვარ?! ორ-ორ საფეხურს ვაბიჯებ. უცნაურ სიმსუბუქეს ვგრძნობ. თითქოს გული მაქვს აჩქარებული... ზარს ვრეკავ. რამდენი წელია ზარი არ დამირეკავს სახლში. რამდენი და რვა წელია. რვა წლის წინ დაიღუპა ბებიაჩემი. ის რომ დაიღუპა მაშინ დაყრუვდა სახლიც. ჩვენ სულ ვჩხუბობდით. რაღაცნაირად მას ვებრძოდი. თითქოს ის იყო დამნაშავე, დედა რომ წავიდა,  თითქოს დამნაშავე იყო, ჩემზე რომ ზრუნავდა. ის დედა არ იყო. დედა არ იყო და მე არც მისი ზრუნვა მინდოდა, არც მისი მომზადებული სადილი, არც მასთან საუბარი. მერე წავიდა და სახლი დაყრუვდა. მარტო დავრჩი. მარტოობა ვერ ვისწავლე. მე სულ ველოდებოდი. მარტოობას თუ მიეჩვევი, ალბათ აღარ უნდა ელოდებოდე. მე კიდევ რამდენი ხანი ველოდებოდი და ოცი დღეო, რაღა ოცი, აგერ უკვე თვრამეტი დღე. აბაზანაში თუა-მეთქი. ისევ ვაჭერ  ზარის ღილაკს თითს. ხმა აღარ მახსოვს, ნეტა ისევ თუ ისმის ფეხის ხმა, დედა მსუბუქი ნაბიჯით მოდიოდა ხოლმე, ყოველთვის გრძნობდა, მე რომ ვიდექი კარს მიღმა, შორიდანვე  გამომელაპარაკებოდა. ბებიაჩემი ფლოსტების ფლატუნით მოდიოდა. კართან მოსული, აუცილებლად იკითხავდა, ვინ არის. ნეტა ახლა როგორი ხმა აქვს-მეთქი დედას ფეხს. საკეტის ხმაც აღარ მახოვს. ბავშივით მიხარია. სკოლიდან რომ სახლში მოვრბოდი ხოლმე ისე, ეზოდან რომ სახლში ამოვირბენდი ისე მიხარია, დავიწყებული სიხარულით მიხარია. გულში ეს შამპანური მაქვს ჩაკრული. ჩანთაში ჩადებაც დამავიწყდა. დედას აღარ აქვს მსუბუქი ნაბიჯი, ნერვიულად, ნაჩქარევად მიახლოვდება. გაჭირვებით ხსნის საკეტს, დავიწყებია როგორ იღება. ვახსენებ, დედა სახელური შენკენ  და ცოტა მაღლა ასწიე-მეთქი.
-გასაღები დაგრჩა?- ხმაში  გაღიზიანება ეტყობა.
    უსიამოვნოდ მცრის ტანში. არ ვიმჩნევ. არც მის შენიშვნას ვაქცევ ყურადღებას,  სველი ფეხები არ შემოიტანოო. შამპანურს საზეიმოდ ვდგამ მაგიდაზე. დედა ვერც ამ შამპანურს ამჩნევს, ისევ დივანზე ჯდება და დაპაუზებულ სერიალს რთავს. როგორ მშია, ვამბობ: რა ვჭამოთ? გაზქურისკენ ვიხედები. ქვაბი არ დგას,  მე კიდევ დაუსრულებეული სადილის ოხშივარი მახსენდება.  სახლში დაბრუნებისას, ყოველთვის ჩართული იყო ქურა, სადილი დუღდა და დედა გაწაფული ხელით ჭრიდა მწვანილს... სახლში კი ცხელი სადილის სურნელი იდგა. ოფისის სიმშვიდე და სისუფთავეა ჩვენს სამზარეულოში. ბოლო იმედს ვიტოვებ გულში, მაცივრისკენ ვაპარებ თვალს.
-ისე მომშივდა,-ახლა ცოტა უფრო ხმამაღლა ვამბობ, დედას ყურადღების მისაქცევად. მართლა ძალიან მშია. შეიძლება იმიტომ, რომ მთელი დღეა ამ ვახშამზე ვფიქრობ. ათასჯერ მაინც წარმოვიდგინე, როგორ დავსხდებით მაგიდასთან. დედას თავის ამოჩემებული ადგილი ჰქონდა, რაც წავიდა, ის ადგილი, მე ამოვიჩემე. დღეს ისევ დედას დავუთქმობ, მე მის პირდაპირ დავჯდები. იმ ახალ თეფშებს გამოვიღებ, შარშან დაბადების დღეზე რომ მაჩუქა ბიცოლაჩემმა, შამპანურის ჭიქებიც  გვაქვს, მაღლა მაქვს, მაცივრის ზემოთ კარადაში შენახული, დედას ლამაზი ჭურჭელი უყვარს. დავსხდებით და აღარც კი მახსოვს, საიდან უნდა დავიწყო მოყოლა...
-მოვიმატე ცოტა ამ ბოლო დროს და ექვის შემდეგ თავს ვიკავებ, ჭამე შენ,- ისე მეუბნება, რომ პლანშეტს თვალს არ აშორებს.
-რა გვაქვს?- ძლივს ვყლაპავ ნერწყვს.
  მაცივარი ცარიელია. დედა ახლაღა სწევს თავს. ახლა მას აქვს შემცბარი მზერა.
-რა ვიცი, დედიკო, ისე მაქვს ხელი მიჩვეული ერთი ადამიანის სამყოფ სადილზე, გამოვითიშე სულ, მოიმზადე რამე...