ნინო დარბაისელი

დახუჭობანა მალაკნების სასაფლაოზე
(მ.კ.-ს ხსოვნას)

ჩვენი საერთო გასართობი ასეთი იყო:
შენი სახლის წინ,
გაუქმებულ  მალაკნების სასაფლაოზე,
იქ, ორმოებში ვთამაშობდით დახუჭობანას
და თამაშისას აქა-იქ ძვლებსაც ვპოულობდით,
თავის ქალასაც, 
ამას ყველაფერს  ჩვენ ერთ პატარა ნასაფლავარში ვაგროვებდით აღტაცებულნი.
ბევრს კი ვეცადეთ,
მაგრამ  ნაპოვნი სხვადასხვა ზომის გამოგვდიოდა
და ერთი ჩონჩხიც ვერ აგვიწყვია.


ახალგაზრდობამ -  მერე ახლიდან,
სულ სხვანაირად დაგვამეგობრა.
თითქოს  ბავშვობა, ის საერთო, ის, ჰიჩკოკური  - არცა გვქონია,
თითქოს ცხოვრება ან  სულ ხსნილია, ანდა მსგეფსია.
თითქოს თამაშით გატაცებული გაჭირვებულნი
მოფარებულში  ერთმანეთისთვის “ატანდაზე” არცა ვდგომილვართ, 
ეჰ, რას არ იზამ, როცა გეფსია!

რას ვიცინოდით!
სულ ახალ-ახალ  რაღაცეებს გვიგონებდი,
თეატრო ერთი აქტიორისა!
ო,  იუმორი მხოლოდ და მხოლოდ
კეთილი გულის საკაზმია?!
ბოროტი გულის ნაცადი კი  - სულ ცინიზმი და სარკაზმია!
.
შენ  - ხალასი,
ჩვენ -  სულ ხალისი!
შენ - მსახიობი გამოხვედი,
მე კი  - პოეტი,
შენ - შენიანებს  ადრიდანვე შეუერთდი,
უკეთეს ქვეყნად,
მე - შენზე ვფიქრობ ამ შუაღამეს,
ამა ქვეყნად,
- ამ კოშმარ-სიზმრით გაღვიძებული:

მამუ, ვიყავით მალაკნების სასაფლაოზე და დედაშენი  - შავკაბიანი
დაგეძებდა,
სად წავიდაო,
გასაღები ტილოსქვეშ რატომ არა დევსო,
მე - დახუჭული ვიყავი და  ოცამდე უკვე დათვლილი მქონდა,
შენ - დამალული -  არ ინძრეოდი.
იდგა, იცადა, შეტრიალდა
და სულ სხვა მხარეს წავიდა დედა!

ჰო, საფლავებში დამალულები  -  შეიძლება  იპოვო კიდეც,
“დაასტუკო”,
თავის ნებით  კი არასოდეს არ ინძრევიან,
რადგანაც  კაცი  როცა ევნება,
ვიდრე მოუწევს გასვენება თუ დასვენება,
ნება  -  ყოველთვის სულს ედევნება.
რაა წასულთა მოწადინება,
აწ შენმა სულმა სიზმრად მოსვლა- ჩემთან  ინება!

გათენებამდე ნეტა აღარც დამეძინება?!