მარინა ცვეტაევა - როგორც ბიჭუნამ სირბილით...

როგორც ბიჭუნამ სირბილით,
თქვენ ისე მოგინახულეთ,
მესმოდა ფრთხილი სიცილი,
ჩემს ყოველ ბოროტ ჩმახულზე.

„ჩემი ყოფაა ანცობა,
ბრიყვი თუ არ ხართ, იცინეთ!“
თქვენ ვერც გუმანმა გაცნობათ
ფერმკრთალი ბაგის სიცივე.

გიხმობდათ ორი მთოვარე
ჩემი ვეება თვალების,
ვიყავ ზედმეტად მგრძნობარე,
ვარდფერი, ნორჩი, ბრალმდები.

ვდნებოდი აღტაცებული
თოვლზე ადვილად, - ფოლადი;
როიალს ზედ დაცემული
ბურთი ვიყავი, ქროლვადი,

ხან - ქვიშის კბილქვეშ ხრაშუნი,
ან - მინის კაწვრა მახვილით;
ვერ  გრძნობდით სმენადახშული
მრისხანე ისრის ძახილის

მსგავს მსუბუქ სიტყვებს, შენდობას
ყასიდი ბრაზით, ქოშინით...
- ქვისებურ უიმედობას
ჩემი ყოველი ოინის!

24 აპრილი, 2025 წ.


Марина Цветаева -  Мальчиком, бегущим резво …

Мальчиком, бегущим резво,
Я предстала Вам.
Вы посмеивались трезво
Злым моим словам:

«Шалость — жизнь мне, имя — шалость.
Смейся, кто не глуп!»
И не видели усталость
Побледневших губ.

Вас притягивали луны
Двух огромных глаз.
— Слишком розовой и юной
Я была для Вас!

Тающая легче снега,
Я была — как сталь.
Мячик, прыгнувший с разбега
Прямо на рояль,

Скрип песка под зубом, или
Стали по стеклу…
— Только Вы не уловили
Грозную стрелу

Лёгких слов моих, и нежность
Гнева напоказ…
— Каменную безнадежность
Всех моих проказ!

1913 г.