მთხრობელი ამბის ,საზღაურად ისევ დილემა,
შვილი მყავს ობლად,ხმელი მუხის გდია მორები,
ვერა ვთქვი ლოცვა, არა მითხრა სხვისმა შვილებმა,
დაქროდა ქარი ავაზაკთა ანაგორები,
მიიწევს ფორთხვით. ავდარია ანაზდეული,
და სიჭაბუკე ბიჭის ხმაში ავდრად ჩამდგარა,
უბე მაქ მთელი ფეხზე კიდე გადახეული
ტუფლები მეცვა ფეხზე ისიც ვეღარ დამდგარა,
მთვრალი ვარ კოცნით,უენობა აქაც იმარჯვებს,
სიმშვიდე თვალთა უენობის მწარე ხიდია,
თუ ამ მაისში ზაფუხულისთვის გამოიდარებს,
მაშინ მას იქით უეჭველად მწარე ბინდია,
სიშლეგე მზეთა არა არის ავი ზმანება,
სიშიშვლე ქალის უფსკრულია,მთვარე ინახავს,
თუ გაზაფხული ამ ფიქრებში გაიპარება,
მე მოვალ წვიმად და ვიმღერებთ მე და სინატრა...

თ.გუბელიძე