ანა ახმატოვა - ზაფხულის ბაღი

მსურს ვარდების ნახვა, იმ ერთადერთ მტილის,
რასაც უმჯობესი  ზღუდე აკრავს ირგვლივ.

სადაც  ქანდაკებებს ახსოვთ ჩემი სიყრმე,
ხოლო მე მათ ზემოთ ნევის მცირე სიღრმე.

ფშვიად სიწყნარეში მეფურ ცაცხვთა შორის,
მესმის გემის ანძის ჭრაჭაჭრუჭი შორი.

ათასწლეულთ მიღმა ისევ ცურავს გედი,
ტკბება ორეულის სილამაზის ხედვით,

მკვდრული ძილით სძინავს ასიათას ნაბიჯს
მტრების, მეგობრების, მყუდროებით, გაბმით

და არ უჩანს ბოლო აჩრდილთა სვლას გვერდზე,
გრანიტის თასიდან სრა-სასახლის ბჭემდე.

ჩამჩურჩულებს  ჩემი თეთრ ღამეთა წყება,
ვინმეს ფარულ ტრფობის ამბავს მომიყვება.

ყოვლი სადაფის და იასპისფრად ნათობს,
ფარულია რომლის ბრწყინვის წყარო სათნო.

30 ივნისი, 2025 წ.


Анна Ахматова - Летний сад

Я к розам хочу, в тот единственный сад,
Где лучшая в мире стоит из оград,

Где статуи помнят меня молодой,
А я их под невскою помню водой.

В душистой тиши между царственных лип
Мне мачт корабельных мерещится скрип.

И лебедь, как прежде, плывет сквозь века,
Любуясь красой своего двойника.

И замертво спят сотни тысяч шагов
Врагов и друзей, друзей и врагов.

А шествию теней не видно конца
От вазы гранитной до двери дворца.

Там шепчутся белые ночи мои
О чьей-то высокой и тайной любви.

И все перламутром и яшмой горит,
Но света источник таинственно скрыт.

1959 г.