ყვავმა ყრანტალამ მზეზე გასაშრობად დაყრილ დაკროლილ კაკლებს მოჰკრა თვალი. მიიხედ-მოიხედა, ახლოს ვერავინ დალანდა, დააფრინდა და ერთს დასტაცა პირი. მიფრინავს და უხარია: მალე პირს ჩავიგემრიელებო. მიფრინავს ტყისკენ. წინ შემოხვდა ყორანი ყოყო, რომელიც ყრანტალას გულიანად მიესალმა.
ყვავს სულ დაავიწყდა ნისკარტში კაკალში რომ ეჭირა და ომახიანად უპასუხა: „ყვა, ყვაო! ანუ გამარჯობაო“ და კაკალიც ძირს ჩაუვარდა. მის დასაპატრონებლად  ხის ფუღუროდან დღნაშვი ცაცა დაეშვა და ხის სოროდან  წრუწუნა წრუპა გამოცუნცულდა. ორივემ ერთდოულად შემოაჭდო თათები კაკალს.
- ჩემია! - აწრიპინდა წრუპა.
- არა, ჩემია, მე უფრო ადრე ვნახე - ტოლი არ დაუდო დღნაშვმა.
- არაფერიც, მე ვნახე - კიდევ უფრო გაგულისდა ცაცა.
არც წრუპა უშვებდა კაკალს თათებს და არც ცაცა. ერთი მარჯვნივ ექაჩებოდა, მეორე მარცხნივ.
ყვავი იმავე ხის ტოტზე შემომჯდარიყო და მათ კინკლაობას ინტერესით უყურებდა. მოპაექრეთ უცებ კაკალი ხელიდან გაუსხლტათ და გვერდზე გაგორდა. ყრანტალამ დრო იხელთა, კაკალს ნისკარტი დაავლო და გაფრინდა. დარჩნენ ცაცა და წრუპა ხახამშრალები.
- ასეა, თქვე ხარბებო თქვენა, გაგეყოთ არ ჯობდა? რაც არ გერგება, არ შეგერგებაო, ნათქვამია - დაჩხავლა მათ ჩხიკვმა ჩიკომ და მუხის ხისაკენ გაფრინდა.