მეჩხერ ტყის გულში, თოვლიან ღრუბლებს გოდებას ვწირავ,
შენს აჩრდილს ვუმზერ ყვითელ თვალებით,
ტანთ შავი ზამთარი მმოსავს
და ცივ ბუმბულით ვყნოსავ სიჩუმეს.
ვერ გამექცევა ქვეყნად ვერავინ,
ვის ავადევნე შავი აჩრდილი.
ხის კენწეროდან ჩამოვფრინდები,
გადვიფრენ ცხრა მთას, ცხრა სამყაროში,
ამოვიკორტნი შავ გულს, ნაგულარს,
სამას წელს ვიფრენ, სამას ავდრში,
ერთხელაც მოვსპობ შენს სახლში სითბოს
და შენს კარებთან გარდავიცვლები.
დღე ღამეს უდრის, სუნთქვა კი ხვნეშას,
მე კი ზამთრის პირს დაგიცდი მაინც,
მიმწუხრის ბოლოს,
ძვლების გახრამდე...