თუმცა მრავალი გავიდა წელი,
იმ დღეებს მაინც ვერვინ ივიწყებს...
აქ გზებზე ქვანიც მწარედ გოდებენ,
ახსოვთ სიმწარე ჭაღარა ფიჭვებს.

რა დაგვავიწყებს დანაცრულ სახლებს,
სახრჩობელაზე დაკიდულ გვამებს,
ტანკით გაჭყლეტილ მეძუძურ დედებს,
ხიშტზე წამოცმულ ჩვილ ბავშვთა თავებს!...

რა დაგვავიწყებს იმ ბრმა ბაბუას?!...
როს ვერ მოიკლეს მხეცური ჟინი,
ორ ტანკს მოაბეს და მერე...
მერე
ცოცხლად გაგლიჯეს ველურ ყიჟინით...

რა დაგვავიწყებს?!...
და არც ვივიწყებთ,
მკვლელთა დანდობის არ გვაქვს უფლება!
შური ვიძიოთ!
ბრძოლით, სისხლისღვრით
ხალხს დავუბრუნოთ თავისუფლება!

აღვსდგეთ, ვისაც კი მკლავში ძალა გვაქვს, -
ჩვენს შორის არვინ არის ჯაბანი!
ისე ვიბრძოლოთ, როგორც იბრძოდნენ,
ვით გვასწავლიდნენ მამა-პაპანი...

ფიც-ვერცხლით შევკრათ ყოველი სიტყვა,
შევფიცოთ მოკლულთ ნათელ სახელებს,
რომ არ შევდრკებით, რომ არ დავუშვებთ
მტერზე მრისხანედ აღმართულ ხელებს

და არ გავტეხოთ ფიცი არცერთმა,
არ დავინანოთ გული და ტყვია!..
მტერს ყოველ სახლთან, ხესთან ელოდეს
სიტყვა, რომელსაც "სიკვდილი" ჰქვია!



МСТИТЕЛИ
М. Исаковский

Уж пролетели многие недели,
Но этот день забыть никто не смог.
Здесь даже сосны, с горя, поседели,
Здесь даже камни плачут у дорог.

Как позабыть, когда пылапли хаты?
Когда качались мертвецы в петле...
Когда валялись малые ребята
Штыками пригвозденные к земле...

Как позабыть, когда слепого деда,
В безумном иступлении своем,
К двум танкам привязали людоеды
И разорвали надвое вживьем...

Забыть нельзя... И мы не позабыли,
Убийцам не простили ничего...