მძინავს, სულ სხვაა ზეცა,
და მიდის ოცდაექვსი...
ეს რა ჯანდაბა მეცა,
ვკვდები და... ისევ ლექსი...
მძინავს და გული ნატრობს
მიწას - სხეულის ჯალათს.
თვალს შებინდება აკრთობს,
დუმილი - თავის ქალას.
მძინარს მეხვევა ვიღაც.
(სიზმარს თუ ებრძვის ქარი)
დემონი აქაც, იქაც...
და უსახური ქალი.
მძინავს, სიკვდილი ბღავის,
ვეძებ და... არსად ფონი,
მომბეზრებია თავი,
გავგიჟებულვარ მგონი.
მძინავს, ფერმკრთალი სახე -
ჩემი პორტრეტი სრული,
ჩამონგრეული ციხე,
მოკლული სიყვარული.
მძინავს, სარკმელი ღია,
ნაგანი ეძებს მიზანს,
გრძნობა უსისხლოდ გდია,
გზნებაც ვეღარას იზამს,
მძინავს, სიკვდილი ბღავის...
სისხლით იცლება უბე,
მომბეზრებია თავი,
ალბათ ბოლოა უკვე...
და სულ სხვა არი ზეცა,
დამთავრდა ოცდაექვსი,
ეს რა ჯანდაბა მეცა,
ვკვდები და... მაინც ლექსი...