დენიზ ლევერტოვი
          ***

ბრმა მამაკაცი.
მე შემიძლია მას მივაჩერდე სირცხვილით, ურცხვად.
ნეტავი თუ გრძნობს?
არა, უსაზღვრო სიმარტოვეს მოუცავს იგი.
ო უცნაური ბედნიერება-
უცნობი სახის ცქერამ აღმავსო.
თუმცა, მომწყურდა ადრინდელზე უფრორე მეტად.
თითქმის ხმამაღლა ლაპარაკობს მის სამყაროში.
მოძრაობენ მისი ტუჩებით.
ტუჩებზე უკრთის შეშფოთება და სიხარული
რაღაცნაირად მოცახცახე, ღიმილს შერთული.
ნიავი ჩემგან შეუგრძნობელი ეხლება სახეს
ვით წყლის ზედაპირს.
მატარებელი სერავს ქალაქს,
მიექანება დასასრულისკენ
მიიწევს  ციცქნა ბაქნების გავლით.
მის ყურისწამღებ ზანზარში ისმის რაღაც სიწყნარე,
სიწყნარე ბაგედახშული ხალხის,
ზოგი მათგანი ბრმა მამაკაცს შეავლებს მზერას
არა ჩემსავით დაჟინებით- მხოლოდღა წამით,
და სიმშვიდეში სულ სხვა სიმშვიდე,
თუმცა სიმშვიდე კი არა- ისმის წარმოდგენები,
ხმაურიანი წარმოდგენები.
ნეტავ როგორი არის მისი, წარმოდგენები,
იგი ხომ ბრმაა!
მას არ ადარდებს რომ მისი მზერა უცნაურია.
და ირეკლება მისი ფიქრები სახეზე როგორც
შუქთა ციმციმი წყლის ზედაპირზე,
მან ხომ არ იცის რა არის ხედვა.
ვგრძნობ მას არასდროს აღარ უხილავს.
აჰა, წამოდგა და კართან იცდის,
უახლოვდება საკუთარ სადგურს. ნეტავ ითვლიდა?
არა, მას დათვლა აღარ ჭირდება.
ის გარეთ გადის და მეც მივყვები
“თუ შეიძლება დაგეხმარებით?!”
“ ო, დიახ” ამბობს რაღაც გულგრილად.
სამაგიეროდ როგორც კი მისი
ასე გულგრილი მესმის პასუხი-
მისი ხელები ეძებენ ჩემსას
და უკვე ხელებჩაჭიდულები ვართ ბავშვებივით
მისი ხელები თბილია და დაუნამავი
კარგი გრძნობაა- მტკიცე მტევნები.
და როცა სადმე გასასვლელი შეგვხვდება ვიწრო
ის წინ მიიწევს და მისი ხელი
კვლავ ჩემსას უცდის.
“საფეხურები იწყება კიბის.
ახლა კი მარჯვნივ. ისევ კებეა”
ჩვენ გამოვდივართ დღის სინათლეზე.
და ის გრძნობს ამას, სუფთა ჰაერი.
“ რა კარგი დღეა, ხომ მეთანხმებით?”
ამბობს ბრმა კაცი.
სიმარტოვე მომყვება გვერდით,
მარტოობაა ჩემი მხლებელი და არა ჩემთან,
ის კვლავ ეულად აგრძელებს ფიქრებს.
მაგრამ ხელები, ჩვენი ხელები გრძნობენ ერთმანეთს,
თითქოსდა ჩემი ხელი ეულად მოგზაურობდეს.
ბრმა მამაკაცი გადამყავს გზაზე,
და მეუბნება რომ ის უკვე გაიკვლევს სავალს.
რადგანაც იცის საითაც მიდის,
ეს გზა არის – გზა არსაითკენ,
აღსავსე ყოფით.
ის ამბობს.
მე ვარ.


Denise Levertov
A SOLITUDE


A blind man. I can stare at him
ashamed, shameless. Or does he know it?
No, he is in a great solitude.

O, strange joy,
to gaze my fill at a stranger s face.
No, my thirst is greater than before.

In his world he is speaking
almost aloud. His lips move.
Anxiety plays about them. And now joy

of some sort trembles into a smile.
A breeze I can't feel
crosses that face as if it crossed water.

The train moves uptown, pulls in and
pulls out of the local stops. Within its loud
jarring movement a quiet,

the quiet of people not speaking,
some of them eyeing the blind man
only a moment though, not thirsty like me,

and within that quiet his
different quiet, not quiet at all, a tumult
of images, but what are his images,

he is blind? He doesn't care
that he looks strange, showing
his thoughts on his face like designs of light

flickering on water, for he doesn't know
what look is.
I see he has never seen.

And now he rises, he stands at the door ready,
knowing his station is next. Was he counting?
No, that was not his need.

When he gets out I get out.
“Can I help you towards the exit?”
“Oh, alright.” An indifference.

But instantly, even as he speaks,
even as I hear indifference, his hand
goes out, waiting for me to take it,

and now we hold hands like children.
His hand is warm and not sweaty,
the grip firm, it feels good.

And when we have passed through the turnstile,
he going first, his hand at once
waits for mine again.

“Here are the steps. And here we turn
to the right. More stairs now.” We go
up into sunlight. He feels that,

the soft air. “A nice day,
isn't it?” says the blind man. Solitude
walks with me, walks

beside me, he is not with me, he continues
his thoughts alone. But his hand and mine
know one another,

it's as if my hand were gone forth
on its own journey. I see him
across the street, the blind man,

and now he says he can find his way. He knows
where he is going, it is nowhere, it is filled
with presences. He says. I am.