ცნობიერების ლექსი არის  აქტი ძიების,
რაღაც ისეთის, რაც სულს მოგვრის კმაყოფილებას.
მაგრამ ყოველთვის  არ ეძიებდა: სცენა გაშეშდა,
იმეორებდა მხოლოდ დაწერილს.
          შემდეგ თეატრიც გადასხვაფერდა,
რაღაც სხვა გახდა და  წარსულის ხსოვნას შემორჩა.
ლექსი კვლავ ცოცხლობს, სწავლობს ლაპარაკს დროის შესაფერს,
პირისპირ ხვდება თანამედროვე კაცებს და ქალებს.
მსჯელობს ომზე და ეძებს რაღაცას რაც სულს მოგგვრის კმაყოფილებას.
ქმნის ახალ სცენას, თან აგრძელებს ყოფნას სცენაზე
და დაუმცხრალი მსახიობივით,
შთაგონებული ეჩურჩულება ცნობიერების ნატიფ სასმენელს
და უმეორებს უშეცდომოდ, მისთვის საამო გასაგონებელს,
ისეთი ტონით რომ უჩინარმა მაყურებელმა ყური დაუგდოს
თავის სამშვინველს და არა სცენარს,
ისე გადმოსცემს განწყობას ორი ადამიანის
თითქოსდა ერთის განწყობა იყოს.
გავს წყვდიადში მყოფ მეტაფიზიკოსს რომელიც უკრავს
სკრავზე, უკრავს მავთულის სიმზე,
გამოცემს ბგერებს რაც წამისად აღწევს  გონების მიუწვდომ  სიღრმეს,
რომლის გადაღმაც მას გაღწევა არ შეუძლია,
ხოლო გადმოღმა გაჩერება  თვითონ აღარ სურს.
                                              მან უნდა ჰპოვოს
ყველაფერში სრულყოფილება,
კაცის სრიალში, ქალის ცეკვაში თუ გარდერობთან მოკეკლუცე
მანდილოსანში.
ცნობიერების აქტია ლექსი.


OF MODERN POETRY
The poem of the mind in the act of finding
What will suffice. It has not always had
To find: the scene was set; it repeated what
Was in the script.
                          Then the theatre was changed
To something else. Its past was a souvenir.
It has to be living, to learn the speech of the place.
It has to face the men of the time and to meet
The women of the time. It has to think about war
And it has to find what will suffice. It has
To construct a new stage. It has to be on that stage
And, like an insatiable actor, slowly and
With meditation speak words that in the ear,
In the delicatest ear of the mind, repeat,
Exactly, that which it wants to hear, at the sound
Of which, an invisible audience listens,
Not to the play, but to itself, expressed
In an emotion as of two people, as of two
Emotions becoming one. The actor is
A metaphysician in the dark, twanging
An instrument, twanging a wiry string that gives
Sounds passing through sudden Tightnesses, wholly
Containing the mind, below which it cannot descend,
Beyond which it has no will to rise.
                                                      It must
Be the finding of a satisfaction, and may
Be of a man skating, a woman dancing, a woman
Combing. The poem of the act of the mind.