ვისაც უხარის იის სიცილი,
წყაროს ლიკლიკი,ჩიტების სტვენა,
იმას რომ გული ბოროტი ჰქონდეს
ვერ დავიჯერებ,არა და ვერა.

ვინც კინძავს ლამაზ სტრიქონებს პროზად,
ან უცხო რითმებს ლექსებში აქსოვს,
ვიცი,ექნება სათუთი სული
გარშემო მყოფთ რომ სიკეთით ათბობს.

მე მიხარია,თქვენ რომ არსებობთ,
მე რომ გიპოვეთ და გაგიცანით,
რომ თქვენი  სულის ნაწილის კითხვით
გავილამაზე უთვლელი წამი.

დიდხანს იცოცხლეთ,დაე,თქვენს სულში
მუდამ ყვაოდეს იები ლურჯი,
თუმც იშვიათად შემოვიხედავ,
იცოდეთ,რჩებით ყველანი გულში.


              მარტი,მარტი...

ჰა,დაუქროლა მარტმა მარტულად,
კვირტებს აკოცა,შეაჟრიალა,
ლეგა ღრუბლები ერთად შეკრიბა,
წვიმით აავსო დიდი ფიალა

და გაზაფხულის სადღეგრძელებლად
იქუხა,მთები შეაზანზარა,
ცისკენ აიჭრა ქორი ყივილით,
ბუჩქს შეეყუჟა ჩიტი პატარა.

კვლავ დაუქროლა უფრო შლეგურად,
ელვამ გახია ზეცის პერანგი
და საპატარძლოდ მორთულ-მოკაზმულ
ტყემლებს ეკვეთა ქარი ,ვერაგი.

თოვლის ფანტელებს-ტყემლის ყვავილებს,
ლამაზ ლეჩაქად თავზე მოიხვევს,
მისი ძალა რომ ყველას ანახა,
ამიტომ მარტი უფრო მოილხენს.

ხან დედასავით თბილი გული აქვს,
ხან დედინაცვლის ცივი ხელები,
ხან მოფერებით კმაყოფილია,
ხან სიგიჟისგან განახელები.