რა მღვრიე ცაა !
ძირს ვეშვები ქანცმილეული
და
პირქარებით დასერილი
თეთრი სხეული
შენამდე მომაქვს,
შორეთიდან მარტო ვბრუნდები,
ჩამოვიტოვე
სხვა წეროთა ბასრი გუნდები,
გამოვიარე განსაცდელი აუწერელი,
მომაქანებდა კოშკისაკენ
წერა- მწერელი
და
მეხვეოდა ცივი ცეცხლის
ენა ცისფერი.
მაინც ვიწევდი წინ
და
უკან ალი მრჩებოდა,
მელანდებოდა
მოლაპლაპე კოშკის გუმბათი,
გუმბათი,
სადაც უკვდავების წყარო დინდება,
და მომიხმობდა
საბოლოო ჟამი ნეტარი,
ჟამი,როდესაც
ბორიალობ
ნაამბორალი,
ბოდავ
და
სიტყვებს ვერ ათავებ,
ლოცვა გინდება,
ლოცვა გინდება ამართული კოშკის წინაშე :

-აქ ვარ,შენი ვარ!,
გესმის ჩემი გულის ფრიალი?
მხედავ უფალო?
ამარიდე, უფალო ,სენი!
ო,დამეხსენი, უნდობლობავ,
ვერ მომერიო,
ვერ შემაშინო,
გინდ მისიო ამქარი შენი!

ირევა დარი,
ცა ფერნაკლი ტორტმანებს ისე,
გრიალებს ისე,
ჩამოქცევა ალბათ ინება,
კიდევ წამიც და…
ჰა, გუმბათი!
…და
სისხლმდინარე
ვეცემი წყაროს
და
გადამარჩენს
თეთრ სხეულზე ბლანტი დინება.