ნაწარმოები შეიცავს უცენზურო ფრაზებს

თუ თქვენ გინდათ ნახოთ მხოლოდ ეს ნაწარმოები, დააჭირეთ აქ

პირველ აგვისტოს მთელი ოჯახი, მამას გარდა, გაგრაში წავიდა.
სანაპიროსთან ახლოს იქირავეს ბინა. ოთახს წინ დიდი აივანი ჰქონდა. აივნიდან ხელისგულივით იშლებოდა ზღვის ხედი.

თეონამ სპეციალურად ზღვისთვის შეიკერა ძალიან განიერი, ერთმანეთზე გადამჯდარკალთებიანი ქვედაბოლო და იმავე ქსოვილის ბლუზა, რომლის თარგსაც ბებიამ ვერც თავი გაუგო და ვერც ბოლო...
“მაცალე, შევკერავ და თავად მიხვდები, რაც გავაკეთეო,”- იცინოდა თეონა.
შავი ფერის რბილი, დავარდნილი ქსოვილი დიდი ზურმუხტისფერი ბურთებით იყო მოჩითული. ქვედაბოლოზე ბურთები წელის მიმართულებით პატარავდებოდნენ და იშვიათდებოდნენ. ბლუზა ასეთივე ზურმუხტისფერი წვრილი ლენტებით იყო გაწყობილი. ერთადერთ წითელ ლაქად წელის ქამარზე მიმაგრებული ვარდი იყო. როგორც ბლუზა, ისე ქვედაბოლო მხოლოდ თითო ნასკვით იკვრებოდა. ერთიანობაში – კაბის იერს სტოვებდა. არც შეიძლებოდა მათი ცალ-ცალკე ჩაცმა.
თეონამ სპეციალურად შეარჩია ეს ფერები, რადგან საცურაო კოსტუმიც ანალოგიურ ფერებში ჰქონდა.
დიდხანს ათვალიერა ბებიამ ქვედაბოლო.
- თეონა, როგორ იკვრება, მაჩვენე აბა? შესაკრავს ვერ მივაგენი...
- აი, ბეე, ამ ლენტებით იკვრება.
- და ბლუზა?
- ერთი დუგმითა და ქამრით!
- თუ ქალი ხარ, არ ჩაგძვრეს სადმე... – თეონა სიცილით კვდებოდა ბებიას ამ გაფრთხილების გამო.

და აი, ახალ კაბაში გამოწყობილი თეონა ზღვისკენ დაეშვა. მარტო წავიდა. ნინუცას ძილი უყვარდა და ასე მარტივად ვერ თმობდა საკუთარ ფიქრთა საუფლოს, - ბალიშს.
ქუჩაზე გადაირბინა და პლაჟზე იყო უკვე.
სანაპიროდან უშუალოდ პლაჟისკენ რკინის კიბე ეშვებოდა. კედლის სიმაღლე ამ ადგილას თითქმის 3 მეტრს აღწევდა.

პლაჟზე კანტი-კუნტად იყო ხალხი. დილის 7 საათზე მხოლოდ კარგი მოცურავენი გამოდიოდნენ ზღვის წყალთან შესარკინებლად.
თეონამ დიდი ქოლგა დაამაგრა ქვებში. პირსახოცი გაფინა ჯერ კიდევ ცივ ქვებზე... ბლუზა გაიხადა და ის იყო, ქვედაბოლოც უნდა შეეხსნა, რომ...
- თეონააააა! – მთელი ხმით იყვირა ვიღაცამ და სანაპიროს კედლიდან ისკუპა პლაჟისკენ. კიდევ კარგი, დიდ ქვებს არ დაასკდა... ფეხზე წამოხტა და თეონასკენ გაიქცა, - თეონააააა!
- გოგაააა! – იყვირა თეონამაც და მისკენ გადადგა რამდენიმე ნაბიჯი.

გოგამ, ნაბიჯიც რომ არ შეანელა ისე, თეონას წელზე სტაცა ხელი, მაღლა აიტაცა და დააბზრიალა.
თეონას განიერი ქვედაბოლო ჯერ ქარში აფრიალდა, შემდეგ კი ის ლენტი შეეხსნა და დაბლა ჩასრიალდა. გოგას საბანაო კოსტუმში ჩაცმული, უფრო სწორად კი, – თითქმის შიშველი თეონა შერჩა ხელთ!
- გოგააა, როგორ გამიხარდა შენი ნახვააა! – ყვიროდა თეონა და ფეხებს ასხმარტალებდა.
- თეონა, ჩემო სიხარულო!... ყველაფერს ვიფიქრებდი, შენი აქ ნახვის მეტს! – გოგა ისევ ხელში აბზრიალებდა თეონას. ხელები დაეღალა, მაგრამ გულს უხაროდა ძვირფასი არსების ხელში ჭერა.

თეონამ ხელები გაშალა და იყვირა:
- ჩამომსვი, გიჟო!... არ დაიღალე მაინც?

გოგა სწრაფად გაჩერდა, თეონა დაბლა დასვა და გულზე მიიხუტა!
- როგორ მომენატრე, თეეე!... როგორ მაკლდი!... როგორ მიხარიხარ!...
- გოგააა, მეც გამიხარდა შენი ნახვა!... – გოგააა!... – სიხარულით ხან კიოდა, ხან ჭყლოპინებდა თეონა...
- ვისთან ერთად ხარ აქ?
- დედა, ბებია და ნინუცა...
- ამ დილაადრიან რამ ჩამოგიყვანა პლაჟზე?... თუმცა, რა სისულელეს გეკითხები? რომ არ ჩამოსულიყავი, მე ხომ ვერ გნახავდი?... თეონააა!... – კიდევ ერთხელ შემოაბზრიალა და... უცებ გაჩერდა... სახე ტკივილმა მოუქცია.
- რა მოხდა?... რა დაგემართა, გოგა?!... გტკივა რამე?
- გული, თეეე...
- ღმერთო, არაააა! ოღონდ ეს არა! – თეონა ქვებზე დაეცა მუხლებით და ხელები აღაპყრო, - სადაც გინდა, მე წამოვალ! თუ გინდა, ახლავე წამოვალ, ოღონდ გოგას ხელი არ ახლო!... გესმიიიის? ხელი არ ახლო-მეთქი!... გოგას ხელი არ ახლოოოოო!

გოგა გაოგნებული სახით შეჰყურებდა ამ სცენას და ვერაფერს ამბობდა. და როცა თეონა მას მიუბრუნდა, მხოლოდ მაშინ ამოიდგა ენა:
- თეეე, რას ამბობ?!.. ვინ სად უნდა წავიდეს? გამახსენდა, რამდენი ტკივილი მოგაყენეს იქ, შენს... იმ... და... გული მეტკინა!...
- და მეტი არაფერი? შენ თავად არაფერი გტკივა?... გოგააა, როგორ შემეშინდა, შენ ვერ წარმოიდგენ!... გოგააა! – თეონას ტუჩები აუკანკალდა,  ჯერ ცრემლებით აევსო თვალები და შემდეგ გულამოსკვნით ატირდა.
- რა მოხდა, თეეე? – გოგამ პირსახოცზე დასვა თეონა,  თავადაც გვერდით მიუჯდა და მისი თავი მკერდზე მიიხუტა.

თეონამ თავი მიაბრუნა და გოგას მკერდზე აკოცა.
აირია გოგა, სახეზე აიჭრა... თეონას თავი ააწევინა და ცრემლიან თვალებში ჩახედა.
- შენ არ იცი, მე შენ როგორ მიყვარხარ, თეეე...
- ვიცი... მეც მიყვარხარ! შენი ფასი არავინ მყავს, გოგა! შენ ნამდვილი მეგობარი ხარ!... – თეონა ისევ თავით მიეხუტა გოგას და გაჩუმდა.

სიჩუმე გაუსაძლისი ხდებოდა გოგასთვის. რაღაც უნდა ეთქვა!
ან რაღაც მოემოქმედებინა!
ან...
გოგამ თავი დახარა და თეონას თმაზე აკოცა.
ზღვისფერი თვალები შეანათა თეონამ.
- რა ლამაზი ხარ, თეეე!... რა ლამაზი თვალები გაქვს!...
- ეეეჰ, გოგა... ეს ბოლო ხანებია, ჩემი თვალები მხოლოდ ერთ ფუნქციას ასრულებენ უმაღლეს დონეზე, - ცრემლებად იღვრებიან!
- ჩემი ლამაზი თვალები და ცრემლები? – გოგამ ჯერ ერთ თვალში აკოცა, შემდეგ – მეორეში... ძლივს მოთოკა საკუთარი თავი რომ იქვე, ხალხის თვალწინ  არ ეკოცნა პატარა ვარდისფერ ტუჩებზე... მაგრამ, ხალხის გამო კი არა, თავად თეონას გამო შეიკავა თავი... არ დააფრთხო... არ შეაშინა! ისედაც ბევრი ჰქონდა გადატანილი ამ გოგონას, რომელზე ძვირფასიც გოგას არავინ ჰყავდა დედამიწაზე... და, იქნებ, არც კოსმოსში?!

- თეეე, გინდა გავცუროთ?
- იცი ცურვა? – თვალები გაუბრწყინდა თეონას.
- რა თქმა უნდა?! – გოგამ უცებ გაიხადა ტანზე და თეონას გაუწოდა ხელი წამოსაყენებლად. შემდეგ ხელი აღარც გაუშვა და სირბილითა და დგაფუნით შეცვივდნენ წყალში.

ლამაზად მიცურავდნენ, მხარდამხარ... თითქოს მთელი სიცოცხლე სინქრონულ ცურვაზე უვლიათო!
- თუ დაიღლები, მითხარი, თეეე...
- შენც მითხარი, გოგა... მე არასოდეს ვიღლები წყალში! ნახე, რა შემიძლია? – თეონამ სხვადასხვა პირუეტების კეთება დაიწყო, შემდეგ წყლის სიღრმეში ჩაყვინთა და დელფინივით დაიწყო გოგას გარშემო ცურვა!.
- აჰა, ასე, არა? – გოგამაც ჩაყვინთა და წყალში დაიჭირა თეონა.

თეონა გაუსხლტა და გვერდზე გაცურდა, მაგრამ სულ მალე ისევ გოგას “ტყვეობაში” აღმოჩნდა.
ამოყვინთეს...
- შენ რა მაგარი მოცურავე ყოფილხარ, თეონა?
- შენც, გოგა! წამო, შორს გავიდეთ!
- წამო!...

თითქმის ორი საათი იყვნენ წყალში.
და არცერთი დაღლილა ცურვით!
მხოლოდ ბედნიერებით იყვნენ დაღლილნი...
ნაპირზე ამოსულები, უკვე შემთბარ ქვებზე დაცვივდნენ, წყლიდან ახლად ამოყრილი თევზებივით.
ქალთევზას ჰგავდა თეონა, რომელსაც სულ ახლახანს გამოება ფეხები კუდის სანაცვლოდ...
თეონა წამოჯდა, გრძელი ნაწნავებიდან წყალი გამოწურა და ბეჭებზე გადაიყარა.
გოგამ ნაწნავები თეონას წელზე დაყრამდე დაიჭირა და თავისკენ მიიზიდა. თეონა ისევ ქვებზე აღმოჩნდა გაწოლილი, მხოლოდ ახლა გოგას თავთან ედო თავი.

- შენ ვერ წარმოიდგენ, თეეე, რა ბედნიერი ვარ მე ახლა! – ჩაილაპარაკა გოგამ და თეონას შესცინა.
- გოგაა, შენ ვისთან ერთად ხარ გაგრაში?
- მე და კიდევ ორი ბიჭი... ჩემი მეგობრები... რატომ მეკითხები?
- არაფერი... დღეს ჩვენთან მოდი, რააა?! საღამოს კი – ძველ გაგრაში გავისეირნოთ, თუ გინდა!...
- რას მეკითხები, თეონა?! მინდა თუ არა შენთან ერთად გამოსეირნება? ამაზე მეტად მინდა კი რამე?... (მინდა, თეონა, მინდა! მთელი სიცოცხლე შენს გვერდით ყოფნა მინდა!)
- მაშინ წავიდეთ... ოღონდ ნინუცაც უნდა წავიყვანოთ... ისე არ გამომიშვებენ...
- მოდი, იცი რა ვქნათ? მე ჩემს ბიჭებს წამოვიყვან, შენ – ნინუცა წამოიყვანე... უფრო მხიარულად ვიქნებით!
- ძალიან კარგი!... გოგა, მოიცა, ასე დავწვეთ, გაცილებით მოხერხებულია... – თეონა ზუსტად გოგას გაგრძელებაზე დაწვა უკვე თბილ ქვებზე, ისე, რომ თავი მის მხარზე დადო. შემდეგ გოგას თავს მოჰკიდა ხელი და თავის მხარზე მოათავსა.

გოგა და თეონა მხრებით ეხებოდნენ ერთმანეთს, ერთდროულად ორივეს ერთმანეთის მხრებზე ეწყოთ თავები და, ლამის, ერთმანეთის სუნთქვით სუნთქავდნენ...
თეონამ ხელები გაშალა. გოგამაც მას მობაძა და თეონას ხელები დაიჭირა.
- ასე არავისთან ვწოლილვარ... – გაეცინა გოგას.
- არც მე... კინოში ვნახე, ასე იწვნენ პლაჟზე და მომეწონა, - გაეცინა თეონასაც.

გოგამ თეონას ერთი ნაწნავი დაითრია და დაშლა დაუწყო.
- რას აკეთებ?
- უფრო მალე გაშრება.
- მაშინ მეორეც დაშალე...
- სიამოვნებით.... – გოგამ ოქროსფერი სველი დალალები მკერდზე დაიფინა და ისე, რომ თეონა სულ ვერ ხვდებოდა, ფრთხილად ეფერებოდა.
- გოგაა, - რაღაცის თქმა დააპირა თეონამ და სახე გოგასკენ მიაბრუნა.
- ბატონო... – გოგამაც შეაბრუნა სახე თეონასკენ და... მათი ტუჩები იმდენად ახლოს აღმოჩნდა, რომ დანაშაულიც კი იქნებოდა ამ მომენტის ხელიდან გაშვება.

გოგამ ძააალიან ფრთხილად მიუახლოვა ტუჩები თეონას ტუჩებს და საოცარი სინაზით აკოცა.
- გაგიჟდი? – იკითხა თეონამ და... თავიც კი არ მიუბრუნებია, იმავე პოზაში დარჩა. მხოლოდ თვალები დახუჭა.
- რა ვიცი... იქნებ გავგიჟდი კიდეც?! – გოგა ისევ ფრთხილად ეამბორა ვარდის ფურცლებივით სათუთ ბაგეებს.

და გოგასთვის მოულოდნელად, თეონამ კოცნაზე კოცნითვე უპასუხა!...
- თეეე... – ჩახლეჩილი ხმით ამოიკვნესა გოგამ, - ნუ მეთამაშები, რააა? წავალ, გავცურავ ცოტას!

გოგა ფეხზე წამოხტა და ისე შევარდა წყალში, თითქოს რაღაც ძალა მისდევსო. და ამ “რაღაცას” სრულიად გაცნობიერებული სახელი, - “თეონა სიყვარული” ერქვა!

თეონამ თვალი გააყოლა გოგას.
“სად გავარდა? ჩემი კოცნის შეეშინდა? რატომ?... განა ასეთი საშიშია ჩემი სიყვარული?... ხო, “განათხოვარი” მქვია! მაგრამ, ვინ რა იცის, რომ ისეთივე “განათხოვარი” ვარ, როგორიც  ჩინელი?  “განათხოვარი ქალიშვილი ქალი”!
ხო, თუმცა, გააჩნია, ვინ რას არქმევს ამ “განათხოვარს”... მაპატიე, გოგა!... ეს აღარ განმეორდება!...” – თეონამ თვალები ხელმეორედ დახუჭა, რადგან ცრემლებმა და მზემ ერთად თვალები ატკინა.

გოგა კი მთელი ძალით უსვამდა ხელებს და ზღვის სიღრმისკენ მიცურავდა.
თეონას კოცნამ, კინაღამ, ჭკუიდან გადაიყვანა!
“არა, შეუძლებელია, რომ ამხელა ბედნიერება დაატყდეს თავს, რომ თეონას შეუყვარდეს! ხო, მართალია, აკოცა თეონამ, მაგრამ... ეს მხოლოდ საპასუხო რეაქცია იყო გოგას კოცნაზე! ხომ უთხრა კიდეც, “გაგიჟდიო”? მაგრამ მერე რატომ არ მიაბრუნა თავი? რატომ მაკოცა?!... იქნებ არც უკოცნია და მომეჩვენა? ღმერთო, ნუ გადამრევ...”
- ღმერთოოოო!!!!!! – მთელი ხმით იყვირა გოგამ და, სულის მოსათქმელად,  წყალზე გაწვა...

თეონამ თავი წამოყო, რომ წყალში შესული გოგა დაენახა... უცებ ხმა გაიგო... გოგა ყვიროდა. სიტყვა ვერ გაარჩია მხოლოდ! ხომ არაფერი გაუჭირდა? მერე რა, თუ სიყვარულზე აღარაფერი უნდა თქვას თეონამ? განა აღარც უნდა დაეხმაროს?! იქნებ, რა გაუჭირდა?!
- ახლავე, გოგა! მოვდივაააარ! – იყვირა თეონამ, რეზინით ერთად შეიკრა თმა, იქვე დაყრილი ლასტები ამოიცვა ფეხებზე და წყალში ზურგით ჩახტა.

გამოსროლილი ტორპედოსავით სწრაფად გაცურდა.
ძალიან მალე მიცურდა გოგამდე.
- რატომ ყვიროდი, გოგა?! მოხდა რამე?... – და როცა მიხვდა, რომ გოგას საშველი არაფერი სჭირდა, სახე შეეფაკლა, - მაპატიე, მეგონა ყვიროდი...  მე დავბრუნდები...
- არა, მოიცა!... თეეე, შენ მე ახლახანს მაკოცე?..
- ხო, მაპატიე გოგა...
- რა გაპატიო, თეეე? ჭკუაზე არ ვარ!...
- ხომ გითხარი, მაპატიე... ეს აღარ განმეორდება... შევცდი...
- შეცდი?... რა იფიქრე, როცა მაკოცე?
- რა და... არაფერიც არ მიფიქრია... პასუხს მთხოვ? ერთ კოცნას გინდა გაატანო ჩვენი მეგობრობა? – თეონას ცრემლები ზღვის წყალს შეერია.
- სულელო... სულელო გოგო! რას უნდა გავატანო?! ზღვას? ქარს? თუ რას გავატანო, თეეე?
- რასაც გინდა... ნუ მომიწყვე დაკითხვა, გოგა! ხომ გითხარი, ეს აღარ განმეორდება! მაპატიე-მეთქი...
- თეეე? გესმის რას მეუბნები? – გოგა ძალიან კარგად მიხვდა, რასაც გულისხმობდა თეონა, მაგრამ კიდევ უნდოდა ამ სიტყვების  მოსმენა, კიდევ უნდოდა დარწმუნება, რომ ეს ყველაფერი სიზმარი კი არა, ცხადი იყო!
- ჩემი ცრემლების ყურება მოგწონს? გახალისებს ჩემი ტირილი? – თეონა მობრუნდა და ის იყო, ნაპირისკენ უნდა გაეცურა, რომ გოგა ერთი ხელის მოსმით მიცურდა მასთან და გულში ჩაიკრა.
- თეე, ჩემზე ბედნიერი ადამიანი არ მეგულება! მიყვარხარ, თეე... ძალიან მიყვარხარ! რამდენი ხანია მიყვარხარ და... თქმა კი ვერასოდეს გაგიბედე. – გოგამ წელზე შემოხვია ხელი თეონას და მისი ტუჩები თავის ტუჩებში მოიქცია.

წყალში ჩაყურყუმალავდნენ. თეონამაც მოხვია გოგას ხელები და... ხელიც რომ არ გაუტოკებიათ, ისე, წყლის ზედაპირზე ამოცურდნენ. - თეონა ლასტების მოძრაობით არეგულირებდა ცურვას.
ფეხები თავისთავად ჩაეხლართა ერთმანეთს.
მკერდი მკერდს აეწება... უნისონში აძგერდა ორი გული, მაგრამ მშვიდად და წყნარად კი არა? - ორივე ერთნაირად ცდილობდა საგულედან ამოხტომას!
იგრძნო თეონამ, რომ გოგას სხეული დათოს სხეულისგან განსხვავებული გახდა... რაღაც მოედო მუცელთან. ბევრს კი ვერაფერს მიხვდა, რა მოხდა, მაგრამ... სხვაობა – აშკარა იყო!

გოგას თითქოს ეშინოდა, თეონა ხელიდან არ გამისხლტესო და მთელი ძალით იკრავდა გულში. რაღაც მაგარზე მოუხვდა ხელი. თითებით გასინჯა და... თეონას ლიფი წყლის ზედაპირზე ატივტივდა. 
- გიჟო, რას მიშვები?! – კი არ თქვა, ამოიკვნესა თეონამ და... მეტი ვერაფრის თქმა მოახერხა, - ისევ დაუტყვევა ტუჩები გოგამ.

ზღვის თბილი წყალი შიშველ ძუძუებზე ელამუნებოდა თეონას და გონებას უმღვრევდა. ზღვის იმ სიღრმეში სულაც რომ გაშიშვლებულიყო ორივე, ნაპირიდან მაინც არაფერი გამოჩნდებოდა.
- რას გიშვები? ჯერ არაფერს, თეე... ჯერ მინდა, რომ კარგად შეგისწავლო!
- როგორ უნდა შემისწავლო, გოგა? – თეონა თან იცინოდა და თან ცდილობდა, თავი არ დაეკარგა...
- პატარა ბავშვებისთვის არ გიყურებია? სულ თოთო ბავშვებისთვის...
- კი, მერე?
- მერე-და ისინი ხელებითა და ენით ეცნობიან ყველაფერს. ამიტომაც არის, რომ ყველაფერს პირისკენ მიაქანებენ...
- მერე? – თვალები გაუფართოვდა თეონას.
- ხოდა მეც ეს თოთო ბავშვი ვარ ახლა!
- მერე?
- აი, მერეა მთავარი...

თეონას ისედაც გლუვი და სრიალა კანი კიდევ უფრო მეტად ასრიალდა ხელებში.
გოგამ წყალში ჩაყო თავი და თეონას თევზებივით მოფართხალე ძუძუებს შორის აკოცა. შემდეგ ფეხებით შემოეჭდო თეონას ლასტებიან ფეხებს,  ხელებით ორივე ძუძუ მიატყუპა და მონაცვლეობით დაუწყო კოცნა, - ხან ერთ ვარდისფერ მარგალიტს მოიქცევდა ტუჩებში და ხან მეორეს. და როცა, მართლაც თოთო ბავშვივით, ძუძუს წოვა დაიწყო...
- მმმმმმმმმ..... ააააააააააა!!!!!!!!!!!!!!! – თეონამ ჯერ ამოიგმინა და შემდეგ კივილისმაგვარი ხმა მოსწყდა ბაგიდან...
- ჩუუუ, აქ მხოლოდ თოლიები არიან... მაინც ვერავინ გაიგონებს და მოგეხმარება! – გაეცინა გოგას... და უცებ მიხვდა, რომ თუ უნდა თეონას შეაყვაროს თავი, აქ უნდა შეჩერდეს და დაელოდოს, ვიდრე თავად თეონა არ მოსთხოვს იმავეს....
- გოგა.... – კივილიდან ჩურჩულზე გადავიდა თეონა...
- აქ ვარ... და სულ შენს გვერდით მინდა, რომ ვიყო!...
- კიდევ ერთხელ მაკოცე... და მითხარი, რომ გიყვარვარ!...
- მე? მე სიგიჟემდე მიყვარხარ, თეეე.... მაგრამ შენ? შენ თუ გიყვარვარ?
- არ ვიცი... არ ვიცი, გოგა...
- მითხარი, როცა ზუსტად გეცოდინება... მობრუნდი, შეგიკრავ...
- რას?
- დაგავიწყდა, რომ ნახევრადშიშველი ხარ? მობრუნდი... – გაეცინა გოგას და ძალით მოაბრუნა თეონა. მაგრამ ვიდრე მხოლოდ კისერზე ჩამოცმულ ლიფს შეუკრავდა, კიდევ ერთხელ ჩაიხუტა თეონა და ახლა უკვე ზურგის მხრიდან შემოხვეული მკლავებით დაუწყო მკერდზე ფერება, თან კი მის გლუვ, სველ ზურგს კოცნიდა...
- ჩემი გაგიჟება გადაწყვიტე? – კვნესოდა თეონა.
- არა... თავი უნდა შეგაყვარო ისევე, როგორც მე მიყვარხარ... – და თეონამ ისევ აშკარად იგრძნო განსხვავება დათოსა და გოგას სხეულებს შორის...
- გოგა, აღარ შემიძლია მეტი... შემიკარი და გამიყვანე აქედან! – ლამის ატირდა თეონა.
- კარგი... ოღონდ გასვლამდე შენ მაკოცე... – გოგამ თეონა მოაბრუნა და მკერდზე აიწება.
- ერთი რამე რომ გკითხო, არ გამიბრაზდები? – იკითხა თეონამ და ყურებიანად გაწითლდა...
- მკითხე... – გოგა სახეში ჩააცქერდა. რატომღაც ეგონა, რომ თეონა თავისი წარსულის შესახებ დაუსვამდა კითხვას, მაგრამ...
- გოგააა, იქ... დაბლა... რა გაგებერა? – თავი დახარა თეონამ და ცდილობდა, გოგას მისი სახე არ დაენახა.
- რაა? – და უცებ გოგას ისტერიული ხარხარი აუტყდა... – ეს რა მკითხე, თეეე? მთელი თვე გათხოვილი იყავი და... ის არ იცი, იქ რა იბერება?
- არა... – გოგამ დაინახა, როგორ გამოჟონა თეონას თვალებიდან ცრემლებმა... - ნუ დამცინი...
- მოიცა, შენ ამას სერიოზულად მეკითხები? – გოგამ უცებ მოისხიპა სახიდან სიცილი და რაღაც უცნაური გრიმასა აღებეჭდა...
- საშინელება ვიკითხე? – დაიჩურჩულა თეონამ და დაგუბებულ ცრემლებს სადინარი გაუხსნა.
- თეეე.... ოხ, მე იმისი დედა.... ვინც შენ ასეთ დღეში ჩაგაგდო! სადმე არ თქვა, “გათხოვილი ვიყავიო”, თორემ ჩემი ხელით მივახრჩობ ჯერ იმას და მერე შენც მიგაყოლებ ზედ... თუმცა შენ რა შუაში ხარ?! მობრუნდი, მობრუნდი... დაცხა უკვე... წყალი რომ არ დავლიო, დავიხრჩობი ახლა!... – გოგამ ლიფი შეუკრა, კისერში აკოცა და ცურვით ნაპირისკენ დაიძრა თეონასთან ხელჩაკიდებული.

- თეონაააა! სააად ხაააარ! – გაისმა ნაპირიდან ნინუცას ყვირილი.
- აქ ვარ, ნიიიინ!...  მოვცურააავთ! – იყვირა თეონამ, მაგრამ ნინუცას მისი ხმა არ გაუგია, მხოლოდ დაინახა, რომ თეონა ვიღაცის მხარდამხარ მოცურავდა.
- თეეე, მე ახლა წავალ, ბიჭები მელოდებიან... რა ნომერში ხარ? მე მანქანით ვარ. საღამოს გამოგივლით შენ და ნინუცას და გავისეირნოთ, კარგი? და იცოდე: შენ ჩემი ხარ! მე ძალიან ბევრჯერ დავუთმე შენი თავი სხვებს და... ღმერთმა მაინც მე მარგუნა ჩემი წილი ბედნიერება!
- ნინუცა, გამარჯობა... – მიესალმა გოგა.
- უი, გოგა!... შენ აქ საიდან გაჩნდი?
- მეც აქ ვისვენებ... დღეს გაგასეირნებთ შენ და თეონას...
- გაიხარე, გოგა! ისევ შენ, თორემ ეს მე არ წამომიყვანდა!
- ახლა მართლა ხარ ღირსი, რომ დაგტოვო სახლში... მაგრამ, აი, გოგას ხათრით წაგიყვან!
- აბა, საღამომდე, გოგოებო...
- და საღამოს სად წავალთ, გოგა?
- ძველ გაგრაში გავისეირნოთ, ნინუცა...
- უუფ, რა წავა იქ?
- მანქანით ვარ, ნინ... ნუ გეშინია!

(გაგრძელება იქნება, ჯერ კიდევ...)