ერთ-ერთი პოეზიის საღამოს შემდეგ, ვიღაცამ (ალბათ სიბოროტით) ჩაილაპარაკა: რა პოეტი ლევანაა.. , ლოთია და სხვა არაფერი. მე  ხმა არ ამომიღია, თუმცა გული ჩამწყდა, მაგრამ ერთმა უცნობმა გოგონამ ტირილი დაიწყო. არ ვიცი რატომ , თუმცა ის თვალები დღემდის არ დამავიწყდება, და არც ის ვიცი ვინ იყო ის მშვენიერი არსება.


შენ პოეზიის ანგელოსნი დაფნით გამკობენ,
რითმთა რტოებით სავსე მკერდი დაგეღილება,
ლოთი არისო, როცა ჩემზე ლაპარაკობენ,
ვიღაც დამცინებს, შენ კი ცრემლით გაგეღიმება...
გაგეღიმება და ჩამწყდარი გულის ნაფიქრალს
არავის ეტყვი მარადისად, ვიცი არავის...
მესაიდუმლედ მიუწვები ბალიშის დუმილს
და მას ჩაკვნესებ, რომ ლევანა ლოთი არ არის..
               
                                                                                                      2001 წ.    თ.ს.უ.