ჩემი ხასიათი მართლაც ბავშვურია,
მგონი მეტირება ასე ღიმილიანს.
იცი?თავისთავად იწყებს გაწვიმებას,
არც მეკითხებიან,თვალები ყვირიან.
დამრჩი უმნიშვნელო ფეთქვად_ქვედა ტუჩის,
თითქოს მკვდარ ნერვების უხმო აჩემებად,
ვითომც კარგად ვიყო,ისე დავშოშმინდი,
ნეტა,თუ მიხვდები ჩემს ხშირ ატირებას?
არა!გაიარა,განწყობამ იმაისა,
ჩემში რომ მარტობა სულელ ამინდებად,
ახლა ზამთარია,ჭორფლებს მიფერმკრთალებს
უმზეო ამინდი და უშენო გაღიმება