დოლი ქალია,
მოხუცი და მძიმედ სუნთქავს.

I

დილამ ღამე კოჭის სწორზე დასწია,
წყნარად ცრის და ამინდია ისეთი
უნდა დაჯდე, სევდა, როგორც თამბაქოს
ბოლი, ტვინზე, ისე შემოიხურო.


II

დოლიც ზის და უხმოდ უთვლის კესანებს
ფოთლებს, ფილტვებს... ფანჯარაზე წვეთები
სიკვდილს ისე - მიმზიდველად ხატავენ,
უნებურად დოლი დგება, ნებდება

წარსულს,
სადაც მოკლე კაბა აცვია,

წარსულს,
სადაც წვიმას მოაქვს ხალისი,

ან უბრალოდ,
სადაც დოლი ქალია

ქალია და
მკერდი - მისი ალიბი.


III

მოღრუბლული, სევდიანი დილაა,
ფანჯარასთან მძიმედ სუნთქავს დოლი,
ცა ამ წუთში მარტოოდენ შირმაა,
უნდა გასცდე და გაუყვე შორით.