ღამე, ერთს პლიუს ერთი, ხუთი უდრის ბათუმი,
დილა, ერთს პლიუს ორი, ოთხი უდრის თბილისი,
წერას ხან ჩემთვის ვამარტივებ ხანაც ვართულებ,
რადგან ლექსები იწერება ჩემი, ძილის წინ.
საქართველოვ და პოეტებო მაშასადამე,
დედაქალაქი მთვრალია და ახალაია,
და დედამიწას მიუშვია მისთვის სადავე,
სხვა პოეტები აქ ნეტავი აღარ არიან? -
იკითხავს ვიღაც შემომხვედრი და ვუპასუხებ,
ნუკრი ბერეთელს დაელოდე გამთენიისას,
სტრიქონები აქვს ამ დალოცვილს_სულის დასუსხვა,
მაშასადამე გზას აგრძელებ მგზავრო და ისევ -
ამოსუნთქვამდე სოსო, კაცო სოსო სად არის?
პოეტს რომელსაც სუნი ასდის ქართულ ვენახის,
აივანზეა ნერვებს ღეჭავს, იჭერს თადარიგს,
თადარიგიდან კი ვიღაცა მამას ეძახის.
დათვრეს მსოფლიო და ვუყუროთ მთვარეს უბნიდან,
ანდაც ლექსებით გავათენოთ მთელი ქვეყანა -
არის დევიზი პოეტების, მეტი თუ გინდა,
ქალის ღაწვებზე ჩამოჰკიდებს კუპლეტს ლევანა.
მგზავრო ნუ ჩქარობ, ჯერ ადრეა გამთენიამდე,
გიო ზედვაკელს წააწყდები ქუჩის გადაღმა,
ახლოს მიდი და შენი ყური გულზე მიადე,
პულს ისმენ ლექსის და რთულია მაინც დანახვა -
ყოველივესი, ტრადიციას გასცდი ვერსაით,
აბუთიძეა უსათუოდ ლექსის კურტაკში,
დღეს დედამიწამ გააფრინოს დასაშვებია,
მოდის ბექა და ახალგაზრდა მოაქვს ულვაში.
მგზავრი რა იყო, დაიცადე, სად ხარ ჯერ კიდევ,
თბილისმა კიდევ ერთი ბექა უნდა გაგაცნოს,
ოთანაძეა სტროფს ასწევს და ცაში შეჰკიდებს,
შენ ჩემო მგზავრო, ჩემო ძმაო, ჩემო ძმაკაცო.
ჰოდა დგვარელიც დააყოვნებს ვიცი არა და
სანდრო - სან-ტიბო ღამეს გწამდეს გვერდით დაისვამს,
ლექსებით სავსე ტანსაცმელის უდგას კარადა,
მგზავრო იჩქარე არ მოგისწროს მანამ დაისმა -
სანამ არ ნახავ ჩერქეზიშვილს ამ გრძელ ღამეში,
გათბები, მაგრამ შეგცივდება ვიცი გზის ბოლოს,
გაიცნობ მაგრამ ვერ გაიცნობ ჰოდა დაეშვი
სახლისკენ, რადგან უკვე იცნობ, მგზავრო ნიკოლოზს.
ჰაე, მინდია, ჩემო გენრი, ჩემო გიო და,
ჩემო აჩიკო, ჩემო მერაბ, ჩემო ლაშა და,
თქვენ ვიცი ახლა ერთად სხედხართ სანაპიროსთან,
ლექსებს ბოთლებში აგროვებთ და ღელვას გაატანთ.
იქითკენ სადაც ტკივილია, წერას ვართულებ,
რადგან ლექსები იწერება ჩემი ძილის წინ,
ღამე, ერთ პლიუს ერთი, ხუთი უდრის ბათუმი,
დილა, ერთს პლიუს ორი, ოთხი უდრის თბილისი...