გუშინ ექიმი მყავდა,
გავასინჯე რადგან ავად იყო,
ცოტა დავმშვიდდი,
სერიოზული არაფერიაო -
მანუგეშა.

ვთრთოდი,
ხელებს ფეთქვა ეტყობოდა
გულის და
ეგ მტკივნეული ნაღველიც მოვიშორე.

იცი, ჩარლი ძალიან შეიცვალა,
აღარაა ის ბავშვი
მამის მსგავსად,
მკერდზე რომ გეტანებოდა
წამდაუწუმ.

ზის ,
საათობით ფანჯრის რაფაზე და:
"აი იმ ქალს მისი ღიმილი აქვს,
ამას თმა,
ამას თვალები"

ყველა ქალში გხედავს,
გხედავს დედას,
ყველა ქალი ხომ დედაა.

მესმის, მესმის მისი
რადგან მეც ეგრე ვარ,
მეც გეძებ
შენ ან შენს ორეულს,
ორეულს რომელიც
უბრალოდ დაჯდება ჩემთან,
უბრალოდ მიყურებს და
ეგრე უბრალოდაც აღარ წავა