ისევ შეაღამდა ქალაქს,
ქარიც შემოაწყდა ავი,
ვეძებ "უბედურთა ალაგს''
იქნებ შევაფარო თავი.
ყველა სარკმელიდან შუქი
მაღვრის გაცივებულ სითბოს,
გულში ნაღველია მუქი,
იქაც ავდარია თითქოს.
..............................................
მიწას დაემსხვრია ჭიქაც
(მახსოვს ქეიფებიც არღნით)
და, ჰე!
ჩემი ბედის ვიღაც -
მლოცავს დაუსხმელი არყით....
თითქოს ოცნებაც კი ახდა,
ღამე ისე ტკბილად მათრობს,
ისე მიხარია ახლა -
ძაღლი რომ იპოვის პატრონს.
ისეთ სითბოებში მძირავს
თითქოს მოებეროს ივლისს.....
ეხლა ყველა თქვენგანს ძინავს,
მე კი ვეფერები თბილისს.