ცხრა მზე მყავდა,ცხრა ცა მქონდა...
ცხრა მეგუთნე, ცხრა საყანეს
ორი კვირა ხნავდა, ქარი
ნახნავ ბელტებს აღმა-დაღმა
აბოტებდა,
აბიჯებდა,
ბელტებს ქარი, ქარი ბელტებს.

ცხრა ძმა მყავდა, ცხრავეს ძმათა
და ჰყავდათ და ყოველ მწუხრზე,
როცა ღამე კაკლის ერთობ
მომცრო ხეებს ჩრდილებს ჰფენდა
ცხრა ცას
ცხრა მზე
საგულედან
გადაჰქონდა სასულეთში.

ცხრა მზე მყავდა, ცხრა ცა მქონდა...
მეათე მზე ვიყავ თავად,
დილამ ღამე აათავა
უდრტვინველად,
ჰაი-ჰარად
დავალ-დამაქვს
რაც მაქვს, არ მაქვს,
ზოგან სითბო
შემაქვს-გამაქვს კიდეც,
კიდეც, ვივლი მარად,
ზღაპრად ვივლი როცა თვალთან
ღამე ჩოქით დადგება და
მეათე მზის გკითხავს ამბავს.