აქ მე ვიწყები, ვრწმუნდები რომ ვიწყები აქ მე, ვსაუბრობ თავთან მოკრძალებით, ღმერთთან ვსაუბრობ, საკმევლის სუნიც ყოველ ახალ შეგრძნებას აკმევს და ვხვდები საქმეც სასარგებლო არის რა უფრო,
ანუ წარსულის კალაპოტის მივარღვევ ჯებირს, ანუ მომავლის კალაპოტის ჯებირს ვიღობავ, ვინახავ ტვინში მიყოლებით სტრიქონებს ზეპირ და სულში დგება ცოდვის გუბე და წყალდიდობას -
მომაგონებენ შიგადაშიგ აზრები მრუდე, მიფრინავს სადღაც ჩემი ხანა, როგორც კარეტა და საკუთარ თავს უფრო მეტად შიგნიდან ვუტევ და საკუთარი თავი მიდგას მცველად გარედან.
აქ მე ვიწყები, აქ მე ვიბრძვი, ვმარცხდები აქ მე, ჟრჟოლავს ტაძარი და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს.
მე მაგონდება მამაჩემი ტაძარში მუდამ, არადა ხშირად მიტირია როგორ მოვლიე, ერთი უფალი რომ გვყოლოდა მამას ეს სურდა და მეც ამ სურვილს სამარეში ჩავიყოლიებ,
რადგან სრულდება რაღაცები საერთოდ აღარ, საკუთარ თავთან არასოდეს თუ არ იცინი და საერთოდაც ეს ცხოვრება მარტივი ზმნაა, ხოლო პოეტი უმეტესად არის ზმნისწინი.
ფიქრთა ასეთი შეჯამება მჩვევია აქ მე, დედაჩემი კი დედაჩემი ყველაზე მარტო, მომელოდება, მე კი როგორც დაღლილი საქმე ისე არ ვაქცევ ყურადღებას, ვსრულდები და რტო -
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
ხარკად რომელიც მისი ხარკი უფროა ვგონებ, მე მეშინია ამ ფიქრებით საკუთარ თავის ასაკში ასეთ, რადგან ვხვდები მეცლება ღონე და ჩემი ლექსი უფრო მეტად შიგნიდან ბღავის.
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
სიტყვები, კომენტარები რა საჭიროა, ისედაც ყველაფერი ნათქვამია და ეს მაინც მხოლოდ ერთი ფრაგმენტია ამ ძალიან მოსაწონებელი ლექსიდან.
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
სიტყვები, კომენტარები რა საჭიროა, ისედაც ყველაფერი ნათქვამია და ეს მაინც მხოლოდ ერთი ფრაგმენტია ამ ძალიან მოსაწონებელი ლექსიდან.
არი შენი რაღაცეები და ბევრი რაღაცეები რაც ძაან მომწონს ,მაგრამ მე როგორც ვხედავ ტენდენციაა უკვე ,შენ რაც არ უნდა დადო მაინც კითხვადი ხარ, და ჩემი აზრით კომენტარებსი უმრავლესობა ზუსტი და ერთგვარევანია.ვიმედოვნებ ლიტერატურული სნობიზმისთვის მსხვერპლი არ გახდები...ძალიან აღვფრთოვანდი ადრე შენი წერილით,სადაც ამ ყველაფერს აპროტესტებდი,მუდამ პირველგვერდელობას,ხშირად უნდა წერო ამაზე მე ვფიქრობ...მოკლედ ასე:)მომინდა რო მეთქვა...-წარმატებები :)
არი შენი რაღაცეები და ბევრი რაღაცეები რაც ძაან მომწონს ,მაგრამ მე როგორც ვხედავ ტენდენციაა უკვე ,შენ რაც არ უნდა დადო მაინც კითხვადი ხარ, და ჩემი აზრით კომენტარებსი უმრავლესობა ზუსტი და ერთგვარევანია.ვიმედოვნებ ლიტერატურული სნობიზმისთვის მსხვერპლი არ გახდები...ძალიან აღვფრთოვანდი ადრე შენი წერილით,სადაც ამ ყველაფერს აპროტესტებდი,მუდამ პირველგვერდელობას,ხშირად უნდა წერო ამაზე მე ვფიქრობ...მოკლედ ასე:)მომინდა რო მეთქვა...-წარმატებები :)
ფიქრთა ასეთი შეჯამება მჩვევია აქ მე, დედაჩემი კი დედაჩემი ყველაზე მარტო, მომელოდება, მე კი როგორც დაღლილი საქმე ისე არ ვაქცევ ყურადღებას, ვსრულდები და რტო -
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
ეს როგორ გამომრჩა, ვერ ვხვდები... კარგია, როი, კარგი... 5
ფიქრთა ასეთი შეჯამება მჩვევია აქ მე, დედაჩემი კი დედაჩემი ყველაზე მარტო, მომელოდება, მე კი როგორც დაღლილი საქმე ისე არ ვაქცევ ყურადღებას, ვსრულდები და რტო -
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
ეს როგორ გამომრჩა, ვერ ვხვდები... კარგია, როი, კარგი... 5
კლასიკურად წერ...რისი დაცვაც ცოტა ძნელია..შენ ეს გამოგდის...სულ... ალბათ ბათუმის გავლენაა-სიმშვიდე და გრძნობა ლექსში.... მანდ უფრო თბილა... შენ არასდროს "ირევი"...შენ შენ ხარ...ძალიან ჩამოყალიბებული ადამიანი... და კიდევ..არასდროს ეტყობა შენს ლექსებს ამბიცია- ალბათ პიროვნულიდან გამომდინარეობს ეს.... ამბიციური ლექსი ვერასოდეს იქნება კარგი.... ძალიან მშვიდად,ყველა ნორმის დაცვით ,შენს განწყობა-შეგრძნებას გადმოცემ....
უფალი გფარავდეთ შენ და შენს პატარა ოჯახს.... პატივისცემით...
კლასიკურად წერ...რისი დაცვაც ცოტა ძნელია..შენ ეს გამოგდის...სულ... ალბათ ბათუმის გავლენაა-სიმშვიდე და გრძნობა ლექსში.... მანდ უფრო თბილა... შენ არასდროს "ირევი"...შენ შენ ხარ...ძალიან ჩამოყალიბებული ადამიანი... და კიდევ..არასდროს ეტყობა შენს ლექსებს ამბიცია- ალბათ პიროვნულიდან გამომდინარეობს ეს.... ამბიციური ლექსი ვერასოდეს იქნება კარგი.... ძალიან მშვიდად,ყველა ნორმის დაცვით ,შენს განწყობა-შეგრძნებას გადმოცემ....
უფალი გფარავდეთ შენ და შენს პატარა ოჯახს.... პატივისცემით...
ხარკად რომელიც მისი ხარკი უფროა ვგონებ, მე მეშინია ამ ფიქრებით საკუთარ თავის ასაკში ასეთ, რადგან ვხვდები მეცლება ღონე და ჩემი ლექსი უფრო მეტად შიგნიდან ბღავის. gaixare 5
ხარკად რომელიც მისი ხარკი უფროა ვგონებ, მე მეშინია ამ ფიქრებით საკუთარ თავის ასაკში ასეთ, რადგან ვხვდები მეცლება ღონე და ჩემი ლექსი უფრო მეტად შიგნიდან ბღავის. gaixare 5
მაგარი ლექსია როი, როგორც ყველა შენი ლექსი ესეც გამოირჩევა თავისი სიღრმით და კარგი რითმებით, გული დამწყდა რომ ვერ მოვისმინე, ჩემს კომპს რაღაც ჭირს და 5555555555
მაგარი ლექსია როი, როგორც ყველა შენი ლექსი ესეც გამოირჩევა თავისი სიღრმით და კარგი რითმებით, გული დამწყდა რომ ვერ მოვისმინე, ჩემს კომპს რაღაც ჭირს და 5555555555
რაა?? რა მხარდაჭერაა??? რა შუაშია როიი??? როი კიარა თითოეული ჩვენგანია შუაში..უნდა ითქვას სათქმელი..შენ კი დაფიქრდი ცოტა სანამ ფილოსოფიურ აზრებს დადებ..
რაა?? რა მხარდაჭერაა??? რა შუაშია როიი??? როი კიარა თითოეული ჩვენგანია შუაში..უნდა ითქვას სათქმელი..შენ კი დაფიქრდი ცოტა სანამ ფილოსოფიურ აზრებს დადებ..
+ + + ,,მომაგონებენ შიგადაშიგ აზრები მრუდე, მიფრინავს სადღაც ჩემი ხანა, როგორც კარეტა და საკუთარ თავს უფრო მეტად შიგნიდან ვუტევ და საკუთარი თავი მიდგას მცველად გარედან.
აქ მე ვიწყები, აქ მე ვიბრძვი, ვმარცხდები აქ მე, ჟრჟოლავს ტაძარი და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს." + + + ძალიან მძლავრია. ძალიან ძარღვიანი. გული შემინგრია.
+ + + ,,მომაგონებენ შიგადაშიგ აზრები მრუდე, მიფრინავს სადღაც ჩემი ხანა, როგორც კარეტა და საკუთარ თავს უფრო მეტად შიგნიდან ვუტევ და საკუთარი თავი მიდგას მცველად გარედან.
აქ მე ვიწყები, აქ მე ვიბრძვი, ვმარცხდები აქ მე, ჟრჟოლავს ტაძარი და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს." + + + ძალიან მძლავრია. ძალიან ძარღვიანი. გული შემინგრია.
არ ვიცი კიდევ რა უნდა დავამატო ამ კომენტარებს.. ყველას ერთდროულად ვეთანხმები და კიდევ ვამატებ ჩემს უდიდეს პატივისცემას შენდამი.. კიდევ დადე რა ლექსები.. "ცისფერი და მოცისფრო ზღვა არ არის ყოველთვის.." ეს :)
არ ვიცი კიდევ რა უნდა დავამატო ამ კომენტარებს.. ყველას ერთდროულად ვეთანხმები და კიდევ ვამატებ ჩემს უდიდეს პატივისცემას შენდამი.. კიდევ დადე რა ლექსები.. "ცისფერი და მოცისფრო ზღვა არ არის ყოველთვის.." ეს :)
მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს.
მე მაგონდება მამაჩემი ტაძარში მუდამ, არადა ხშირად მიტირია როგორ მოვლიე, ერთი უფალი რომ გვყოლოდა მამას ეს სურდა და მეც ამ სურვილს სამარეში ჩავიყოლიებ უძლიერესი ხარ ძმა
მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს.
მე მაგონდება მამაჩემი ტაძარში მუდამ, არადა ხშირად მიტირია როგორ მოვლიე, ერთი უფალი რომ გვყოლოდა მამას ეს სურდა და მეც ამ სურვილს სამარეში ჩავიყოლიებ უძლიერესი ხარ ძმა
აქ მე ვიწყები, ვრწმუნდები რომ ვიწყები აქ მე, ვსაუბრობ თავთან მოკრძალებით, ღმერთთან ვსაუბრობ, საკმევლის სუნიც ყოველ ახალ შეგრძნებას აკმევს და ვხვდები საქმეც სასარგებლო არის რა უფრო,
ანუ წარსულის კალაპოტის მივარღვევ ჯებირს, ანუ მომავლის კალაპოტის ჯებირს ვიღობავ, ვინახავ ტვინში მიყოლებით სტრიქონებს ზეპირ და სულში დგება ცოდვის გუბე და წყალდიდობას -
მომაგონებენ შიგადაშიგ აზრები მრუდე, მიფრინავს სადღაც ჩემი ხანა, როგორც კარეტა და საკუთარ თავს უფრო მეტად შიგნიდან ვუტევ და საკუთარი თავი მიდგას მცველად გარედან.
აქ მე ვიწყები, აქ მე ვიბრძვი, ვმარცხდები აქ მე, ჟრჟოლავს ტაძარი და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს.
მე მაგონდება მამაჩემი ტაძარში მუდამ, არადა ხშირად მიტირია როგორ მოვლიე, ერთი უფალი რომ გვყოლოდა მამას ეს სურდა და მეც ამ სურვილს სამარეში ჩავიყოლიებ,
რადგან სრულდება რაღაცები საერთოდ აღარ, საკუთარ თავთან არასოდეს თუ არ იცინი და საერთოდაც ეს ცხოვრება მარტივი ზმნაა, ხოლო პოეტი უმეტესად არის ზმნისწინი.
ფიქრთა ასეთი შეჯამება მჩვევია აქ მე, დედაჩემი კი დედაჩემი ყველაზე მარტო, მომელოდება, მე კი როგორც დაღლილი საქმე ისე არ ვაქცევ ყურადღებას, ვსრულდები და რტო -
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
ხარკად რომელიც მისი ხარკი უფროა ვგონებ, მე მეშინია ამ ფიქრებით საკუთარ თავის ასაკში ასეთ, რადგან ვხვდები მეცლება ღონე და ჩემი ლექსი უფრო მეტად შიგნიდან ბღავის.
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
მთლიანააააააააააააააააად!
მიყვარხარ!
ცის პოეზია
აქ მე ვიწყები, ვრწმუნდები რომ ვიწყები აქ მე, ვსაუბრობ თავთან მოკრძალებით, ღმერთთან ვსაუბრობ, საკმევლის სუნიც ყოველ ახალ შეგრძნებას აკმევს და ვხვდები საქმეც სასარგებლო არის რა უფრო,
ანუ წარსულის კალაპოტის მივარღვევ ჯებირს, ანუ მომავლის კალაპოტის ჯებირს ვიღობავ, ვინახავ ტვინში მიყოლებით სტრიქონებს ზეპირ და სულში დგება ცოდვის გუბე და წყალდიდობას -
მომაგონებენ შიგადაშიგ აზრები მრუდე, მიფრინავს სადღაც ჩემი ხანა, როგორც კარეტა და საკუთარ თავს უფრო მეტად შიგნიდან ვუტევ და საკუთარი თავი მიდგას მცველად გარედან.
აქ მე ვიწყები, აქ მე ვიბრძვი, ვმარცხდები აქ მე, ჟრჟოლავს ტაძარი და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს.
მე მაგონდება მამაჩემი ტაძარში მუდამ, არადა ხშირად მიტირია როგორ მოვლიე, ერთი უფალი რომ გვყოლოდა მამას ეს სურდა და მეც ამ სურვილს სამარეში ჩავიყოლიებ,
რადგან სრულდება რაღაცები საერთოდ აღარ, საკუთარ თავთან არასოდეს თუ არ იცინი და საერთოდაც ეს ცხოვრება მარტივი ზმნაა, ხოლო პოეტი უმეტესად არის ზმნისწინი.
ფიქრთა ასეთი შეჯამება მჩვევია აქ მე, დედაჩემი კი დედაჩემი ყველაზე მარტო, მომელოდება, მე კი როგორც დაღლილი საქმე ისე არ ვაქცევ ყურადღებას, ვსრულდები და რტო -
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
ხარკად რომელიც მისი ხარკი უფროა ვგონებ, მე მეშინია ამ ფიქრებით საკუთარ თავის ასაკში ასეთ, რადგან ვხვდები მეცლება ღონე და ჩემი ლექსი უფრო მეტად შიგნიდან ბღავის.
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
მომაგონებენ შიგადაშიგ აზრები მრუდე, მიფრინავს სადღაც ჩემი ხანა, როგორც კარეტა და საკუთარ თავს უფრო მეტად შიგნიდან ვუტევ და საკუთარი თავი მიდგას მცველად გარედან.
მომაგონებენ შიგადაშიგ აზრები მრუდე, მიფრინავს სადღაც ჩემი ხანა, როგორც კარეტა და საკუთარ თავს უფრო მეტად შიგნიდან ვუტევ და საკუთარი თავი მიდგას მცველად გარედან.
,,და საერთოდაც ეს ცხოვრება მარტივი ზმნაა, ხოლო პოეტი უმეტესად არის ზმნისწინი." –– მარტო ამ სიტყვების გამო შეიძლება თქვა, რომ ძალიან კარგი ლექსია. ერთი ,,შენისვნაც" მექნება. რატომრაც მგონია ,,კანაო"მერე ,,იპოვე" ქანაობბს–თვის, ამაში თავისტავად ცუდი არაფერია, მაგრამ ეგ სიტყვა, რაღაც მაინც არ მომეწონა. :)
,,და საერთოდაც ეს ცხოვრება მარტივი ზმნაა, ხოლო პოეტი უმეტესად არის ზმნისწინი." –– მარტო ამ სიტყვების გამო შეიძლება თქვა, რომ ძალიან კარგი ლექსია. ერთი ,,შენისვნაც" მექნება. რატომრაც მგონია ,,კანაო"მერე ,,იპოვე" ქანაობბს–თვის, ამაში თავისტავად ცუდი არაფერია, მაგრამ ეგ სიტყვა, რაღაც მაინც არ მომეწონა. :)
მე მაგონდება მამაჩემი ტაძარში მუდამ, არადა ხშირად მიტირია როგორ მოვლიე, ერთი უფალი რომ გვყოლოდა მამას ეს სურდა და მეც ამ სურვილს სამარეში ჩავიყოლიებ,
ფიქრთა ასეთი შეჯამება მჩვევია აქ მე, დედაჩემი კი დედაჩემი ყველაზე მარტო, მომელოდება, მე კი როგორც დაღლილი საქმე ისე არ ვაქცევ ყურადღებას, ვსრულდები და რტო -
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
5555555555555555
საღოლ!
მე მაგონდება მამაჩემი ტაძარში მუდამ, არადა ხშირად მიტირია როგორ მოვლიე, ერთი უფალი რომ გვყოლოდა მამას ეს სურდა და მეც ამ სურვილს სამარეში ჩავიყოლიებ,
ფიქრთა ასეთი შეჯამება მჩვევია აქ მე, დედაჩემი კი დედაჩემი ყველაზე მარტო, მომელოდება, მე კი როგორც დაღლილი საქმე ისე არ ვაქცევ ყურადღებას, ვსრულდები და რტო -
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
და ვარ ტაძარში, აქ მე ვიბრძვი, ვიწყები აქ მე, სანთელი ჟრჟოლავს და სულია როგორც კანაო, მერე შემოდის ჩემში ღმერთი, რომელიც დავგმე და როგორც სუნთქვა მომაკვდავის, ისე ქანაობს....
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
და ყველა სტროფი! და ყველა სიტყვა!:) და ჩემი სიხარული:) ასეთ ნიჭიერს და ძვირფას პოეტს!:)
მოკითხა კიდევ საყვარელ ქალაქს...:) 55555555555555555555555555555555555555555555555555555
ზეთისხილების, ჩემს მეუღლეს უხდება თმაში, მოუხდებოდა უფრო სწორედ, ვიცი ეს კარგად, და მისი ცრემლი ერთიანად ტკბილი და მლაშე, მუდამ ჩემს მხრებზე მოგროვდება უღელის ხარკად,
და ყველა სტროფი! და ყველა სიტყვა!:) და ჩემი სიხარული:) ასეთ ნიჭიერს და ძვირფას პოეტს!:)
მოკითხა კიდევ საყვარელ ქალაქს...:) 55555555555555555555555555555555555555555555555555555