ვჩუმდები... შენ იცი, რასაც ვიტყვი. ვხვდები და ვჩუმდები...

  მწვანე და ვარდისფერი ტილოები გადმოფინეს ფარნჯრებიდან მთელს ქალაქში. უხდებიან ერთმანეთს. ხან მწვანე გადადის ვარდისფერში, ხან ვარდისფერი მწვანეში...
  სიარულისას ვამჩნევ, როგორ ეწყობა ნაბიჯები ერთმანეთს. მე უხმაუროდ დავდივარ. შენ არა. შენ დიდი ხარ და ასეც უნდა იყოს...
  ხშირად ყოველ ამოსუნთქვაში ვგრძნობ სიახლოვეს, მსგავსებას... ადამიანები ვართ და ბუნებრივია. მე კი მაინც აღვნიშნავ...

  ვიცი, ცხოვრებამ უბეში რომ ჩამისვას და გადამმალოს, თვალდახუჭულიც მომაგნებ... მე ალბათ ვერ...
 
  ხშირად ვიბნევი და შენ ამაზე გეცინება. მეც მეცინება, ჩემზეც და შენზეც... გესმის და იმიტომ. მეც მესმის...
 
  ფერადი ტილოები ღელავენ, არც ისე იშვიათად. თუმცა შენ შეგიძლია ვარდისფერი ტილოების დამშვიდება და მათი ემოციის მიღება... მე მწვანეს ჯერ ვერ ვერევი...

  ზურგზე მიკიდებ და ასე დამატარებ მუხლამდე წყალში სიცილ-კისკისით. მე მიხარია... შენც...
 
  ვჩუმდები... ისედაც ბევრი ვილაპარაკე. ვიცი, რომ გესმის... მეც მესმის...

  იყავი...




                                                                                                                                                                      __თამუნია__