ჩვენი სამყარო იმხელაა
დავაბოტებთ შიგნით გაბერილი ბუშტებით
და ყოველგვარი საჰაერო საშუალებით,
ვეტანებით ერთმანეთის სუნებს
და ერთმანეთის ოცნებებს,
დავდევთ გაქცეულ დღეებს,
ვაგროვებთ და ვინახავთ,
ვინახავთ მომავლისთვის,
თუმცა არ ვცხოვრობთ მოგონებებით,
მოგონებები ხომ აწმყოს არ ქონის ნიშანია.

დავდევთ ერთმანეთს,
გავურბივართ ერთმანეთს,
ვიჭერთ ერთმანეთს და იქვე ვიძირებით.
ვიძირებით თავდავიწყებაში
მერე ვიხსენებთ
ვიხსენებთ დანგრეულ ქალაქს
და გვრცხვენია წამით,
ვაგრძელებთ,

გვერდით ოთახში ტირილის ხმაა,
ნუთუ ისევ?
ისევ მიატოვეს,
ისევ მოკლეს,
ისევ დაკარგეს
ხელი,
ფეხი,
ხმა,
გონება.
ტირილი წყდება,
ვიღაც იცინის, ისტერიულად, არანორმალურად,
ვასკვნით:
განთავისუფლდა.

განთავისუფლდა ძმასავით,
ქმარივით,
შვილივით,
მამასავით,
მაგრამ მაინც აქაა და იცინის.
იცინის - უხარია,
იცინის - გაურბის,
გაურბის რეალობას
ან  შედის რეალობაში,
სადაც თავისუფალია
სადაც ბედნიერია და იცნის,
წყდება...

ჩვენ ისევ დავდევთ ერთმანეთს,
ვიჭერთ და
აღარ გავუბივართ,
ჩუმად ვიძირებით
ბოლასულ ქალაქში.
ვაგრძელებთ...