ვიდექი თვალთან, და გხედავდა კანი თავისით.
მეგონა, ალბათ, მობრუნება გავიწყდებოდა.
მერე ავდექი, უკითხავად სუნთქვა გაგიშვი,
რომ დაგეარა ჟრუანტელად გრძნობის ღეროდან.
იდექი შენთვის, ჩვეულებრივად, ჩემთვის ხელახლა
იბადებოდი, და გეძებდი ღრუბლის ბელტებში.
ამ დროს არასდროს არ ვრჩებოდი მარტო ჩემს თავთან,
და სულ ვიყავი ფინალამდე: "მოდით, შემდეგი!"
ვიდექით მძიმედ, მიყრდნობილი ჰაერს ჩვენს შორის,
მუხტი კი შიგნით, ზღვარზე, როგორც ქვემეხი, ქუხდა.
მე, რომელიღაც, გაურკვეველ, წაშლილი ნომრით,
შენ კი არღვევდი შენს გარშემო გულისებრ მუჭას...
ის იყო ჩემი...

ბელტებს ჰაერი, ჰაერს შენ და თქვენ, ჩემი სუნთქვა
წაგყვათ, ხოლო მე გიყურებდით მუნჯი ტილოდან...
წახვედი ისე, ვერ გხედავდი თვალთან, ვერც გულთან,
დუღდა საყარო, დაკოჟრილი მიწა იწვდოდა...

იდექი შენთვის, და მე ჩემში ვეღარ გბადებდი...





   

                                                                                                                                          __თამუნია__ 01.06.10