მე ვარ უსასრულოდ მშვიდი,
ჩემით, შენს თავს ხელში ვიყვან.
თითებს გადებინებ მხრებზე,
მთელი სამეფო რომ ღირან.

შენ ხარ მძინარე და ჩუმი,
გაქვს ჩემს მიმართ რაღაც ნდობა.
ძილში ნაბიჯებსაც ითვლი
ჩემსას, მერე თითქოს ბოდავ.

ჩვენ ვართ ხეები და ქარში
ტოტებს ერთმანეთში ვხლართავთ.
შენ შედარებით მშფოთვარე,
მხსნი და აგდებ მწვანე ფატას.

ვარ თავისუფალი, ისევ
ვიყვან ხელში, ჩემით შენს თავს.
ისე მსუბუქი ხარ, როგორც
ჩვენი გულის ერთი ფეთქვა.

დილას ტელეგრაფმა მამცნო,
რომ ხვალ გრიგალია აქეთ.
ჩემკენ გადმოწიე ტანი,
ტოტებით გადმომეხლართე...

დღეს ვარ უსასრულოდ მშვიდი,
ხვალ კი, გრიგალია ჩვენთან...




                                                                                                                          __თამუნია__