ზაფხულის იმ ღამეს, ფართოდ
იღება სამოთხის კარი,
ქალს  მინდვრის სურნელიც  ათრობს...
კაცი...  ვნებითაა მთვრალი,

-არ დარჩე, არ დარჩე ჩემთან!
მოკლეა ზაფხულის ღამე...
მთვარე კი ყველაფერს ხედავს,
ვერცხლისფერ  სხივებში გვახვევს

ზაფხულის ღამე და კოცნა
გაიღო სამოთხის კარი!
-ხომ გთხოვდი, დავჯერდეთ სიტყვებს!
ახლა მეც ვნებით ვარ მთვრალი...-


............................................................


  რა მოხდა?  ვერაფერს ხვდები,
გაახელ ცრემლიან თვალებს,
–იმ ღამით დამებნა გზები!..
ატყუებ ეჭვიან  მთვარეს.....

                       

                                            7. 06. (2010). სერგეი ნეველი