თენგიზ არჩვაძეს


მყის დაგცვივდება თვალთაგან რულით
გადამტვრეული მორფევსის ალვა,
წამოვარდები, თითქოს წარსულით
კოლონკელიძის მოგძახა ქალმა.
გადაგიგლეჯავს სუნთქვა საკინძეს,
დაგენატრება ახლად გაჩენა,
რომ კიდევ ერთხელ, ვით არსაკიძეს,
ღმერთთან მებრძოლი მოგჭრან მარჯვენა!
სადაც მზედ დაშთა დიდება დღეთა
და აღტაცება მარადი ნერგის...
დარდიანია ამაღამ მცხეთა –
ხომ არ ვესტუმროთ, ბატონო თენგიზ...